Æskan - 01.07.1971, Blaðsíða 21

\
r-——-------------------------------------
Sjálð þið tll: Það var Ólafi lífið að spyrna knettl.
Við skulum nú láta þetta nægja. En nú ættum vlð að
skilja betur, hvað Páll átti við, þegar hann skrlfaði: „Lífið
er mér Kristur." Og ég er viss um, að þetta lýkst enn þá
betur upp fyrir ykkur, ef ég segi ykkur nú, hvernig það bar
*il, að hann skrifaði þetta.
Postulinn hafði setið f fangelsi í tvö ár í Rómaborg, en
áður hafði hann verið tvö ár í fangelsinu í Sesareu. Þetta
Voru gamla postulanum löng og erfið ár. Æðstipresturinn í
Jerúsalem hafði höfðað mál gegn honum, og það liðu
hvorki meira né minna en fjögur ár, áður en dómur væri upp
kveðinn í máiinu. ÖII þessi ár var loku fyrir það skotið, að
Postulinn gæti heimsótt hina mörgu söfnuði sína, en þeir
Þörfnuðust þess mjög, að hann hefði umsjón með þeim,
°9 vinir hans í söfnuðunum höfðu áhyggjur af því, hvernig
rPálaferlunum mundi iykta.
Dag nokkurn, þegar líða tók að lokum fangavistar postul-
ans, veittist honum óvænt og mikil gleði. Ungur maður
heimsótti hann. Sá hét Epafródítus. Hann var kominn alla
!eið frá Filippí í Makedóníu með skilaboð og kveðju frá
söfnuðinum þar. Hann átti að færa postulanum mikla gjöf,
Peningagjöf, sem þeir höfðu safnað, af því að þeir óttuðust,
eð postulinn byggi við skort ( Róm.
Pegar Epafródítus hafði iokið erindi sfnu f Róm, sneri
hann aftur til Filippí, og þá sendi postulinn hann með
Þakkarbréf, en það er einmitt bréfið til Filippímanna, sem
við höfum í Nýja testamentinu. Þar segir hann frá högum
sínum og biður þá að vera ekki áhyggjufullir hans vegna,
Þvf að hann sé þess fullviss, að hann muni innan skamms
fá að koma til þeirra, enda viti nú allir, að hann sitji ekki
í fangelsi, af því að hann hafi brotið eitthvað af sér, heldur
Ve9na Krists.
En jafnvel þótt hann yrði dæmdur til dauða, þá ætlaði
hann að taka slíkum dómi með gleði, því að þá væri hann
vlss um, að hann mundi vegsama Krist með dauða sfnum.
„Því að lifið er mér Kristur," segir hann.
Eina þrá hans og gleði hefði ávallt verið að fá að veg-
sama Drottin sinn og frelsara, hvort sem væri með Iffi eða
dauða, og þá yrði dauðinn líka ávinnirigur, því að þá fengi
hann að vera með Kristi, og það væri miklu, miklu betra.
En margt hafði postuiinn orðið að þola vegna Krists.
Þrisvar sinnum hafði hann verið húðstrýktur, fimm sinn-
um barlnn opinberlega, einu sinni grýttur, setið mörgum
sinnum f fangelsi og oft verið í lífshættu — allt vegna
Krists. En hann kvartaði ekki. Honum fannst þvert á móti,
að þetta væri heiður, sem Jesús sýndi honum. Því að það
var mesta hamingja hans og fögnuður að fá að lifa með
Jesú og fylgja honum þangað, sem hann vildi. Allt var
gott, ef hann aðeins villtist ekki frá Jesú. Þetta er þá merk-
ing orðanna: „Lífið er mér Kristur."
Börnin mín, ó, að við gætum Ifkzt Páli að þessu leyti og
að frelsarinn yrði okkur svo kær og ómissandi, að við vlld-
um lika segja: „Lffið er mér Kristur."
Bíllinn
hans
afa
Þegar afi mlnn var ungur, keypti hann
sér bil. Blllinn var grænn með svörtu þaki
og brettum. Hann var fallegur og glans-
andi og virtist góður. En er á dagana leið,
komu ýmslr gallar f Ijós. Ef maður, sem
var melra en 85 kg, settlst I hann, áttu
gormarnir f sætunum það til að hrökkva
upp úr sætinu (Ég gleymdi að taka það
fram, að afi var 84 kg).
Afi varð að setja fötu undir vatnskass-
ann, þvf hann lak svo miklð. Bíllinn eyddi
45 I af bensfnl á 100 km. Ef bflnum var
ekið yfir 50 km hraða á klst., þá sauð á
vélinni. Lásinn á farangursgeymslunnl opn-
aðlst ekkl, nema barið væri á hann með
hamrl. Ef bflllnn var ræstur í frosti, gat
blöndungurinn stfflazt. Bfllinn var 15 hest-
öfl, og þurftl þvf oft að ýta honum upp
brekkur. En aftur á móti rann hann þýð-
lega nlður þrekkur. Þá var ekki hægt að
skipta um gfr fyrr en bílllnn var komlnn
niður brekkuna. Ég tek sem dæmi, að eitt
sinn ók afi ( 4. gfr uppi í sveit. Þá kom
hann skyndilega fram á brekkubrún og
rann á fullri ferð niður (auðvitað sauð á
véiinni á miðri leið).
Ef lofthitl var yfir 7°C, þurfti að snúa
bílnum f gang. Nú er hann ónýtur og
hvílir í bílakirkjugarði Reykjavíkur.
B. K.
21