Æskan - 01.07.1971, Blaðsíða 12

huldufólk," sagðl kankvísleg rödd bak
stórt tré, og Nanna leit niður dauðhr®
: ...n á húsþ -
sat
Blaðran hafði lyft henni upp á húsþski®
heima hjá hennl, og við rætur trésiris
pínulítill karl með langt skegg, hann hor
finnst
ertnislega á hana.
,,Þú vildir viðra þig," sagði hann
þér þú hafa haft gott af því?“
Nanna var svo örg, að hún kom ekki
nokkru orði, og í stað þess að vera kurte'
og biðja um aðstoð til þess að komast m ^
ur, leit hún drembilega til skógarálfs'j^
og hugsaði: ,,Ég skal komast niður.
því að blaðran gat borið mig hingað up^
þá hlýtur hún að geta borið mig. sV0 „
ég komist niður án þess að meiða ml9’
a i,-* svo
Hún ætlaði að renna sér niður þakio,
ætlaði hún að fikra sig niður með Þa
rennunni, hún gerði lykkju á b’löðruban
ið, sem hún stakk handleggnurp í gegnjn^
svo að hún missti hana ekki. En ma
fer öðruvísi en ætlað er.
Þegar Nanna sleppti skorsteininum
artak, þá dró blaðran hana upp, °9
fann sér til mikillar skelfingar, að
komst ekki niður. Og hærra og hærra s
hún. Jörðin með öllu, sem á henni eh
hvarf I ský og þoku, yfir höfði sér sá ^
skærbláan himininn, og allt í einu kom
auga á mánann. En það, sem merkileg ^
var, voru álfarnir, sem voru eins og s ^
börn, og þeir voru önnum kafnir við
þvo og fægja bæði stóra, gula mána
og litlu stjörnurnar, sem voru allt í krinð-
Á miðjum mánanum stóð gömul k°na
með langan kúst, hún er líklega norn, hu9s
aði Nanna, og það fór hrollur um hana.
Nornin hrópaði: „Haldið þið nú vel atra{_
og sparið ekki vatnið. Hvað segir þú, Sva
toppur? Fellur of mikið vatn yfir jörðin3
Það gerir ekkert til, það hefur bara
gott
y«l II wlM'vl l lll| ÞUU llvlUI g
af því, það er svo skelfing tiressandi a
fá svolitla skúr."
Og allt í einu skildi Nanna, hvers vegna
rignt hafði allan morguninn. Það voru aug
sýnilega þessir litlu álfar, sem misstu v
niður á kollana á jarðarbúum.
„Það á að fægja stjörnurnar með t>eZ ,
sólargulli," hélt konan áfram, „vertu nu
röskur, Eyrnalangur, þá skaltu fá eittnv
gott I kvöldmatinn."
„Hérna kemur lítil stelpa með b|0®r
fljúgandi,“ hrópaði einn af litlu álfunum, °9
allir litu í áttina til hennar.
„Prýðilegt!" sagði konan, „hún 9etu
hjálpað ykkur. Látið þið hana bara fá el
hvað að gera.“
„Ó, nei,“ bað Nanna, „lofið Þ'® 1116
heldur að fara heim, ég skal vera Þ®^j
ég skal hjálpa mömmu og ekkl vera rellótt-
„En það var víst þú, sem ekki trú 'r'
Pað var rigning, og Nanna var í vondu
skapl. Hún hafði hlakkað svo til
þess að fara út og leika sér að
nýju blöðrunni sinni, en úr því hann
rigndi svona mikið varð hún að hætta
við það.
„Hvað amar að þér, Nanna?“ spurði
Elsa frænka hennar. „Á ég að segja þér
sögu? Ég kann eina, sem er reglulega
skemmtlleg, hún er um álfa.“
„Mig langar ekkert að heyra hana,“ svar-
aði Nanna önug, „og svo trúi ég því ekki,
að álfar og huldufólk sé til.“
„Jæja, jæja, þá geturðu bara átt þig,“
sagði frænka hennar.
Nanna stóð við gluggann og horfði á
regnið streyma niður rúðuna.
„Hún þyrfti að fara út og viðra sig svo-
litið,“ sagði mamma hennar, sem hafði
hlustað á þær, „en meðan hann rignir
svona...“
En nú rigndi ekki lengur. Nanna sá,
hvernig stytti upp, og innan stundar var
komið sólskin. Nanna þaut af stað og
sótti blöðruna sína.
Ég ætla að viðra mig, hugsaði hún um
leið og hún þaut út um dyrnar á garðstof-
unni.
Það var yndislegt úti, það draup af trjá-
greinunum, og Nanna fór að hlaupa með
blöðruna sina. En allt í einu fann hún,
að hún kom ekki lengur við jörðina með
fótunum, blaðran hafi lyft hennl, hún sveif.
„Hí, hí, svo þú trúir ekki á álfa og
Furðuferð
12