Æskan - 01.07.1971, Blaðsíða 20

Pegar ég les nú fyrlr ykkur þa3 orð 1 Blblíunni, sem
ég aetla að tala um við ykkur í dag, þá er ég hrædd-
ur um, að ykkur finnist, að ég hefði nú getað
fundið eltthvert annað orð, sem auðveldara hefði
verið að skilja.
En orðið er á þessa leið: „Lífið er mér Krlstur."
Já, ég verð að viðurkenna, að þetta orð á betur við fyrir
fullorðið fólk, og þess vegna hugleiddi ég lengi, hvort ég
ætti ekki að finna eitthvert annað orð handa ykkur, því að
það eru svo mörg góð orð ( Biblíunni.
En nú skal ég segja ykkur, hvernig fór.
Ég tók að blaða I Biblíunni minni, en það var eins og
ég fengl ekki að festa hugann við neitt annað. Alltaf kom
sama orðið upp í hug mér, og ég ályktaði sem svo: Það
hlýtur þá að vera, að frelsarinn vilji, að ég gefi börnun-
um þetta I dag.
Og þá vitið þið auðvitað, að mér ber að hlýða því, eða
er það ekki?
Það gæti líka verið ágætt fyrlr ykkur að reyna elnu sinni
að skilja slíkan fullorðins-rltnlngarstað, sem við gætum
kailað svo. Ef til vill er þetta ekkl eins torskilið og við
kynnum að halda. Nú skulum við reyna.
„Lífið er mér Kristur." Það var Páll postull, sem skrifaðl
þetta I bréfl sínu til safnaðarins I Filippíborg.
Við hvað átti hann svo með þessum orðum? Ég ætla
að byrja á þvl að segja ykkur frá atviki, sem kom fyrir mig
I kirkjugarðinum i Stafangri. Það gæti ef til vill orðið okkur
til hjálpar. Ég var nýbúinn að jarðsyngja gamlan mann,
hafði kvatt likfylgdlna og var á leiðinni heim. Rétt við
gangveginn, sem leið min lá um, var lítil barnsgröf. E9
nam staðar, því að á leiðinu sat ung kona og grét sáran.
Við hlið hennar stóð ungur maður, og var hann mjög sorg-
bitinn.
Ég heilsaði þeim. Konan leit upp, öll grátbólgin, og sagði-
„Æ, prestur minn, ég get ekki lýst því, hvað ég er óþam-
ingjusöm. i gær urðum við að jarða einkabarnið okkar, og
nú hvílir hún hér.“
„Já, en hér liður henni vel, kona góð,“ sagði ég. „Hun
er hér i reit, sem er Guði helgaður. Hún er á valdi Jesú.
Ég reyndi að hugga konuna.
„Já, já, ég veit það, prestur, en það er eitthvað svo
tómlegt helma hjá okkur. Hún var sólskinið okkar, og nu
er hún horfin. Æ, mér finnst ég getl ekki lifað iengur,
sagði hún grátandi. „Hún Rut litla var okkur lífið."
Heyrðuð þið það? Og þið skiljið, hvað hún átti við? Að
missa Rut var eins og að missa lífið.
Reyndar verð ég að bæta þvi við, að þetta var ekki
eins alvarlegt og ætla mætti. Því að árið eftir hittl ég ÞaU
aftur við sömu gröfina. Þá voru þau komin til þess að leggJ3
blómsveig á leiði Rutar. Þegar konan sá mlg, sagði hún:
„Ó, prestur mlnn, ég er svo glöð. Guð hefur gefið okkur
aðra Rut!“
Hún Ijómaði beinlínis af gleði. Nú var þessi Rut orðin
þeim liflð.
„Lífið er mér
Kristur"
Það er margt, sem getur verið okkur lífið á þennan hátt.
Ég ætla að nefna annað dæmi. Dag nokkurn var ég með
fermlngarbörn til spurnlnga. Þá vantaði einn drenglnn. Ég
hugsaði með mér, að ef til vill væri hann iasinn, og þess
vegna fór ég heim til hans.
Ég hittl hann ekki, en ég hitti móður hans. Ég spurði, hvort
Ólafur værl ekki heima, og sagðl henni, hvers vegna ég
væri kominn. Þá sló hún saman höndum og mælti: „Æ,
hvað er að heyra þetta, hefur hann nú líka gleymt prestin-
um? Ég held bara, að þessi knattspyrna sé að gera hann
ruglaðan. Hann gleymir öllu, bæði lærdómnum og matnum-
Og að hann skyldi svo í þokkabót gleyma prestinum! E9
skil þetta ekki, en það er eins og þessi knattspyrna sé
honum allt lifið, það eina, sem hann hugsar um og hefur
löngun tll!“
20