Æskan - 01.07.1971, Blaðsíða 19

El*ti bróðirinn sagðist ætla að halda vörð við brúna fyrstu nóttina. Hann
Se,,ist bak við stóran stein, en hann var svo þreyttur, að hann sofnaði fljótt.
Ivan gat ekki sofnað, þvi að honum var svo umhugað að sjá drekann. Hann
'œddist út úr kofanum, og þegar hann hafði beðið við brúna dálitla stund,
Sa hann allt i einu dreka með niu höfuð koma flengriðandi brúnum hesti.
^fekinn blés eldi út um kjaftana á öllum niu hausunum.
Ivan varð ekkert hræddur. Hann gekk ósmeykur út á brúna til að berjast
V|5 drekann. Þó að drekinn blési eldinum í allar áttir. tókst ivan að skjótast
Undan svo fljótt. að eldtungurnar hittu hann ekki. Svo skreið hann að drekan-
Um og rak litla sverðið sitt i hann, og þá sprakk drekinn með ógurlegum
,1velli. Siðan fór ivan inn i kofann aftur og fór að sofa.
^orguninn eftir kom elzti bróðirinn inn eftir næturvörzlu við brúna. og ivan
sPurði. hvort hann hefði orðið var við drekann.
Nei, litli bróðir. Ég hef ekki séð svo mikið sem flugu.
^ræðurnir urðu við brúna næstu nótt líka, til þess að biða eftir drekanum.
^u Var það næstelzti bróðirinn, sem átti að halda vörð.
Þe9ar kvöldaði settist hann bak við. stein til að vera á gægjum. Hann var
Þreyttur, þvi að hann hafði gengið mikið um daginn, og sofnaði fljótt. eins og
Þróðir hans hafði gert fyrri nóttina.
En ivan gat ekki sofnað og fór út til að lita eftir, hvort allt væri með kyrrum
kiörum.
Þetta var gerningadreki, og hann var ekki dauður, þótt hann spryngi. og
nu kom hann aftur út á brúna. En nú hafði hann ekki aðeins niu höfuð. heldur
n'u hala lika og veifaði þeim ógnandi til og frá.
En ivan var ekki hræddur fremur en fyrri nóttina og gekk út á brúna og
að berjast við drekann. Loksins gat hann rekið sverð sitt í hann, og
fór
órek
lr>n sprakk með ógurlegum hvelli.
^orguninn eftir spurði ivan næstelzta bróðurinn, hvort hann hefði séð
n°kkurn dreka, en hann svaraði því, að hann hefði ekki orðið neins var.
Þa fauk i ivan litla, og hann fór með bræður sína út á brúna og sýndi
hræið af drekanum, sem hann hafði barizt við. Og svo sagði hann þeim,
Þetta væri gerningadreki, sem ekki gæti drepizt, og að þeir yrðu að vera
V|® brúna eina nótt enn.
Þegar kvöldaði, átti ivan að halda vörð. Eftir stutta stund kom drekinn
nðandi á brúna hestinum, og nú hafði hann ekki aðeins niu hausa og níu
ala. heldur níu lappir lika og var i koparbrynju.
Drekinn þekkti ivan aftur og hörfaði undan, þvi að hann hafði beyg af
5lrak, sem þorði að berjast við svona andstæðing. Hann blés eldi úr öllum
n'u hausunum, en ivan gat alltaf skotizt undan. Og leiknum lauk svo, að
lvan rak i hann sverðið, og nú sprakk skrímslið með miklum hvelli og brann
lil ösku.
Bræðurnir vöknuðu við hvellinn og komu út og sáu ivan á brúnni með
Sverðið i hendinni. Nú sáu þeir, að drekinn mundi vera dauður, og ívan bana-
maöurinn varð hetja í augum bræðra sinna.
^hemma morguninn eftir fór ivan á fætur og tók sverðið sitt. — Hvert
^tiarðu nú að fara? Drekinn er dauður, sögðu þeir.
~~ 1 höllina, sem drekinn bjó i, svaraði ivan.
Svo reið hann yfir brúna inn i Drekaland og sá brátt höll uppi á fjallstindi.
ann reið þangað. og inn um gluggann sá hann konur drekans þrjár. Þæt
v°ru lika með niu höfuð og mjög ferlegar.
. Þ®r voru að sjóða eitur og töluðu um, hvernig þær ættu að hefna sin á
, an- Þær gerðu epli, sem leit út alveg eins og nýtt epli. Og af fræjum þess
at,i að vaxa eplatré, sem ivan átti að éta af.
ivan brosti að skvaldrinu i kerlingunum og hélt heimleiðis. Hann hitti bræður
s'na við brúna, og svo riðu þeir heim allir þrir til foreldra sinna. Þeir urðu
Svangir á leiðinni og loks komu þeir að fallegu eplatré og ætluðu að eta
aflin af þvi. En ivan varaði þá við því og fór af baki og hjó tréð með sverðinu
s'nu. Þá breyttist það i drekakerlingu, sem spjó eldi.
Svo sofnuðu þeir. Daginn eftir riðu þeir beint heim. Eldri bræðurnir sögðu
m frá afrekum ivans, sem hafði lagt að velli níhöfðaða drekann og allar
oilu
briár
kerlingarnar hans.
(------------------------------------------------------v
(i:30 og tór ;ió skofia invndahlöÓ. Svo l'ór
c*g á t'ætur ofj skömmu seinna komu pahbi
og mamma út, |>ví við letluöum aÖ skofta
okkur um i f{rennd vift húsiíS off t'ara
niöur a<S sjó. NiÖri vift sjóinn var tfainan
aft vera. Kjí tíndi mikiÖ af skeljum, J)\í
l>a<S var alveg loj{n og útfall.
1 jírennd vi<S okkur var mikill skófíur,
<>í{ fór éjí inn í hann og svipaÖist um.
hegar éfí hat'ói gentfiö smástund kom éfí
aíS stórri tjörn, sem var affíirt á alla vefju
ofí veitti ekki af, |jvi aft tjörnin var mjöfí
<1 júp. Svo komu pahhi «f{ mamma, ofí
ákváöum vi<\ að horöa |>ar nestiÖ, sem
viíS vorum me<S. Allt í einu kom maíSur
fram úr skófíinum og var hundur \ ió hlifS-
ina á honum. Mafturinn safí<Si eitthvaíS,
sem éfí skildi ekki, «g. pahhi svaraíSi hon-
um off safjíSi lika eitthvaó, sem éfí skildi
ekki heldur. I»á fór maíSurinn, en éfí fékk
a<S vita, a<S |)etta var skóf{ar\ <ir<Sur, ofí
vildi hann \ ita, livaíS \ i<S værum a<S f{era.
Flestir dagarnir li<Su á sams konar hátt.
vi<S feríSuíSumst e<Sa skoíSuíSum okkur um.
Sifíurður Árnason,
Víðif{erði, Hiskupstunuum,
Árnessýslu.
FELUMYND
_________________________________S
19