Æskan - 01.07.1971, Blaðsíða 15

”Já, það skuljm við gera," sögðu hinir, „en þá verðum við líka
9æta hans reglulega vel, svo að ekkert óhapp komi fyrir
ann- Þetta á aðeins að verða honum til aukinnar lífsreynslu
°9 Þroska."
. ^e9ar veturinn kom, voru allir íkornarnir í birkiskóginum fagra
Sólvangi orðnir gráir og með hvítt brjóst, en allar rjúpurnar
°9 hérarnir voru hvít eins og nýfallinn snjór. Þau höfðu aðeins
°*urlitla svarta díla, til þess að félagar þeirra gætu greint þá
r® hvítum snjónum.
En óvinirnir, sem alltaf sátu um líf þeirra, til þess að fá sér
9°ðan bita, sáu ekkert annað en hvíta snæbreiðuna, og náðu
a®eins öðru hverju í ógætinn héra eða sofandi rjúpu.
^n hérinn litli, sem ekki vildi eignast nýjan vetrarbúning, var
9rábrúnn alveg eins og á sumrin. Og hann var glaður og hreykinn
^ ‘r Þvi, ag hann var sá eini, sem fékk að vera í sumarklæðum
”'num. En hinir hérarnir vildu ekkert með hann hafa.
"Við viljum ekki vera með slíkum hjárænupésa og þér,“ sögðu
eir og hiupu burt frá honum.
^érinn litli var alltaf einn. Honum fannst hann oft fjarska ein-
mana og óhamingjusamur. En stundum, þegar sólin skein og snjór-
'nn var mjúkur, réð hann tæpast við sig af fjöri og fögnuði. Þá
)eP hann um glitrandi snæbreiðuna um hábjartan daginn,
e9ar hinir hérarnir voru í felustöðum sínum, hoppaði og skopp-
aði og skemmti sér við að búa til skrítin spor í nýfallinn snjóinn.
Einn þennan glóbjarta vetrardag var Mikki refur á veiðum.
ann lá í telum bak við björk nokkra og fylgdist vel með öllu.
ar9ir hérar lágu í leyni allt í kringum hann og létu ekkert á
s^r bsera. Mikki horfði rannsakandi í allar áttir, en sá ekkert
annað en hvíta snæbreiðuna.
^n hvað var nú þetta?
^iikki deplaði augunum og fitjaði upp á trýnið. Var þarna ekki
eri i sumarbúningi að leika sér? Jú, það var alveg áreiðanlegt.
ann sást mjög greinilega i hvítum snjónum. Mikki hafði aldrei
',rr séð slíka sýn. En þetta hlaut að vera raunverulegur, ætur
eri- Hann læddist nær og nær með mikilli gætni og þefaði. Já,
i'ktin var ágæt! Eftir skamma stund skyldi hann ná þessum
e'niska héra. Hugsa sér annað eins, — að dansa þannig í
Sniónum að gamni sínu um hábjartan daginn!
Cn i sama bili og Mikki refur þóttist öruggur um að ná bráð
^lnni. rak hérinn litli upp hátt hræðsluóp eins og barn og hljóp
e,fturhratt niður í sprungu, sem myndazt hafði milli stórs steins
°9 snjóskafls. Þar gat Mikki ekki náð honum, þótt hann reyndi
9 fremsta megni. En hann hélt lengi vörð við steininn og fór
e ki burt fyrr en sulturinn knúði hann til þess. Þegar hérinn litli
°r5i loksins að skríða út, var hann bæði hræddur og svangur.
Ý 3 9etur tæpast trúað, hve mér hefur liðið illal" sagði hann
g béra, sem hann mætti. „Rebbi var nærri búinn að ná í mig.
9 gat ekki séð hann, fyrr en hann var alveg kominn að mér."
^ "Já, Mikki sér þig svo miklu betur en okkur. Og þú getur ekki
vi5 öðru, þar sem þú ert ekki í vetrarbúningi," sagði hinn
erinn og hljóp burt. „Og líði þér nú vel,“ kallaði hann til hans
^aupunum.
»Ó, var það vegna þess, sem ég átti að fá hvítan vetrarfatnað?11
^u9Saði hérinn litli. Og nú fannst honum hann allt í einu svo
Ur lítill og brjóstumkennanlegur.
( ^a9 nokkurn stuttu seinna hnitaði örn hringa hátt uppi á blá-
ru himinhvolfinu og skyggndist um eftir bráð. Hann kom fljótt
au9a á litia dökka dílinn, sem var á hreyfingu á hvítri snæbreið-
^ni’ °9 steypti sér niður til að hremma hann. En englarnir, sem
mið höfðu í veg fyrir, að hérinn fengi vetrarbúninginn sinn,
ttu hans vel og gátu bjargað honum í tæka tíð.
Á næturnar þurfti hann líka að gæta sín fyrir ýmsum óvinum.
Þá voru uglurnar á ferli, því að þær sáu bezt á næturnar. Og
stóru augun þeirra glóðu eins og lítil Ijósker. Þær gátu flogið,
án þess að nokkuð heyrðist til þeirra, og sátu um að læsa klónum
í hérann litla, sem sást svo vel í hvítum snjónum, bæði í hálf-
rökkri og tunglsljósi.
Það var aldrei friður né ró fyrir vesalings lítinn héra I sumar-
klæðum.
Þegar vorið kom á ný, fengu allir hinir hérarnir í birkiskóginum
fagra í Sólvangi grábrúna sumarbúninginn sinn, svo að erfitt var
að þekkja þá frá steinum, limi og mosa. Og hérinn litli varð
aftur eins og aðrir og átti nú rólegri daga.
En þegar líða tók að hausti og nýr vetur nálgaðist, varð hann
dapur og vansæll. „Ég fæ sjálfsagt heldur engan vetrarbúning
núna,“ sagði hann grátandi... „Hvað á ég að gera? Ég get ekki
hugsað mér að lifa aftur jafnömurlegan vetur!“
Því næst settist hann niður og fór að hugsa. Og þegar hann
hafði hugsað stundarkorn, sagði hann við sjálfan sig: „Ég held
ég verði að reyna að biðjast fyrir á ný.“
Svo settist hann á afturfæturna, hélt framlöppunum fallega sam-
an, horfði til himins og bað eins innilega og hann gat:
„Þú mikli andi á himni há,
— hér er landið þakið snjá.
Nú þarf ég snjóhvit föt að fá,
mig fjallarefur má ei sjá.“
„Nei, hlustið þið bara á,“ sögðu englarnir, „hve hérinn litli f
Sólvangi biðst fallega fyrir. Vesalingurinn litli, — í vetur skai
hann fá hvítan klæðnað, sem auk þess er alveg sérstaklega hlýr
og fallegur."
Og svo fékk hérinn litii í birkiskóginum fagra í Sólvangi nýjan,
hvltan vetrarklæðnað. Og það var sá hvítasti og fegursti héra-
kiæðnaður, sem nokkur hafði séð á þeim slóðum.
Þýtt. S. G.
15