Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1903, Side 55
33
mikiö aö gjöra og svo litlu afkastaö. Veriö þið sæl!“
Það voru síðustu oröin hans.
Cecil Rhodes var seinna hluta æfi sinnar nokkuö
þunglamalegur, sökum ofholda, er á hann höföu hlað-
ist. Samt sem áöur sýndist hann hærri maður en
hann í rauninni var. Aö horfa framan í hann var eins
og aö horfa framan í ljón ; hann var skapaður til
mannaforræðis. I klæðaburði var hann manna mest
blátt áfram. Demantakóngurinn lét aldrei demants-
knapp skreyta skyrtuna sína. Hár hans gránaði eftir
áhlaupiö óhappasæla. Augun voru stálgrá aö lit,
kjálkabeinin ákaflega breið og sterkleg, á brúnina var
hann líkastur einhverju skáldi. Hann hugsaði manna
mest. Hann elskaði náttúruna, stjörnurnar, himin-
inn, blómin og trén. Hann skipaöi svo fyrir, aö hann
skyldi grafinn upp til fjalla þar sem víösýniö var svo
mikið, að hann kallaði þaö 'alheimsútsýn. Hann var
enginn trúmaður og fylti flokk þeirra, sem ekkert
þykjast geta vitað í þeim efnum ; líkurnar til þess að
nokkur guð væri til hélt hann að væru hér um bil
jafnmargar með og móti. Honum kom vel saman
við Boot/i, hinn alkunna forsprakka Hjálpræðishers-
ins, og til starfs hans í líknarinnar þjónustu þótti hon-
um mikið koma. Fáir menn hafa meiri fyrirlitningu
haft fyrir auðnum en hann. Hann skoðaði hann að
eins sem verkfæri til að beina mönnum og málefnum
og örlögum þjóðanna á rétta leið. Hjá honum voru
kaupmannshyggindin í heppilegri sameining við ímynd-
unarafl skáldsins. Hann dáðist að keisaranum þýska
fyrir íinyndunaraflið, en var sárgramur við ensku
stjórnina fyrir að eiga af því engan snefil.
F. J. Bergmunn.
Ólafur S, Thougeirsson : Almanak.
4.