Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1903, Blaðsíða 61

39
manni einum þýskum, enda var hann ötull og ótrauö-
ur í hvívetna og tók flestum fram aö fjöri og áræði um
þessar mundir.
En nú er frá því aö segja, aö fjöldi íslendinga
kom frá Islandi þetta sumar (1876), beina leiö til
Winnipeg. Vap það langstærsti hópurinn, sem enn
hafði komið frá íslandi í einu. Settust nú heilmargir
aö í Winnipeg, þó allur fjöldinn færi ofan til Nýja
Islands. Einkum var það kvenfólk, sem nú réðist í
vistir til innlends fólks, og sáu menn nú þess nauðug-
an kostinn, bæði vegna fjárskorts og svo vegna hins,
að unga fólkið þurfti að læra málið og um leið verkn-
að allan og hússtörf. Því nú fundu íslendingar til
þess betur en nokkuru sinni heima á ættjörðu sinni,
hve fákunnandi þeir voru í öllu. Stúlkur, sem ekkert
kunnu að mæla á enska tungu, en það voru flestar,
fengu frá fjórum dölum og upp að sex um mánuðinn,
og þótti það_ býsna gott kaup, þegar miðað var við
kaupgjald á íslandi. Þær fáu, sem dálítið voru komn-
ar niður í ensku máli, fengu átta dali í kaup um mán-
uðinn. En margar reyndust vistirnar misjafnar.
Sumar húsmæðurnar þóttu harðar í horn að taka og
nokkuð óþjálar í lund, enda hefir þeim nú ef til vill
verið nokkur vorkunn, þegar vinnukonan skildi ekki
eitt orð af því, sem þær báðu þær, og máttu horfa á
þær gjöra alla hluti öfugt. En víst er um það, að
fljótar voru íslensku stúlkurnar að læra handtökin nýju
við hússtörfin og fljótar að komast niður í málinu, —
svo fljótar, að furðu gengdi. Þær létu þá lundillu hús-
mæðurnar eiga sig og gátu valið um staði, þar sem vel
var farið með þær.
5. ATVINNA OG VINNUBRÖGÐ.
Fremur hittu íslendingar hér illa á margt að
ýmsu leyti. Hér voru engin góðæri um þessar mund-
ir, en alt undur skamt á veg komið, deyfð í fram-
kvæmdum og ótrú á öllu. Atvinna var hér fyrir dag-
launamenn svo sem engin. Helsta atvinnan, sem hér