Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1903, Blaðsíða 71

49
Mjög fundu inenn til þess um þessar mundir, hve
bagalegt þaö var, aö komast ekki dálítið niður í bók-
legu máli ensku. Því þó menn gætu lært nokkurn
veginn að mæla hversdagslegt mál af því, sem menn
heyrðu talað í kring um sig á degi hverjum, fundu
menn, að það var ónóg. Voru þá margir, sem endi-
lega hefðu viljað verða slíkrar kenslu aðnjótandi, ef
hennar hefði verið kostur. En þá voru það ekki
margir íslendingar.sem færir voru um að kenna öðrum.
Magnús Pálsson, núverandi ritstjóri ,,Lögbergs“, mun
fyrstur manna hafa tekið að sér að kenna löndum sín-
um enska tungu í Winnipeg. Hafði hann numið mál-
ið að nokkurum mun áður hann fluttist hingað vestur og
verið fljótur að skilja og taka eftir þýðingu orða og fram-
burði, eftir að hann settist að í Winnipeg. Þessi kensla
fórfram veturinn 1877-78 ogvar einstaklings-fyrirtæki.
Með honum kendu Guðmundur Björnsson ogÞorsteinn
Einarsson, organisti. Stóð sú kensla yfir vanalegan
skólatíma, fimm daga í hverri viku. Höfðu þeir þá
um fjörutíu lærisveina og má telja víst, að menn hafi
haft mikil not af þeirri kenslu.
I I . ORÐIN TIL ALLS FYRST.
Þegar Islendingafélagið fór að halda fundi sína,
lögðu menn kapp á að fylgja föstum reglum við funda-
höld, eins og menn urðu varir við að gjört var í inn-
lendum félagsskap öllum. Fundarstjórn var látin fara
vel og skipulega. Menn fóru að temja sér þingsköp
eftir enskum og innlendum hætti. Hver maður varð
að biðja sér hljóðs og mátti ekki taka til máls fyrr en
leyfi forseta var fengið. A meðan fundur stóð, var
eftirtekt hin besta ; menn sátu hljóðir eins og í kirkju
og hlýddu á rökfærslu ræðumanns. Tók þá hver
maður að æfa sig í því að tala skipulega, kækjalaust
og blátt áfram, svo vel yrði tekið eftir máli hans, og
þeim yrði yndi á að hlýða, er við voru staddir. Islend-
ingar urðu fljótt hrifnir af innlendum mælskumönnum,
er þeir heyrðu tala opinberlega á mannamótum.
Ólafuk S. Thqrgeiríísíon : Aluianak. 5.