Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1903, Blaðsíða 57
35
(1875) heilmargt af íslendingum saman komiö í bæn-
um Kinmount í Ontario-iyWá í austurhluta Kanada.
Þar var atvinnuleysi mikiö og ekki lífvænlegt til aö-
seturs aö neinu leyti. ÆSi-margir íslendingar ur5u
að vinna þar hjá bændum fyrir einum 10 centum á
dag og voru það neyðarkjör. Börn og konur lifðu á
því að tína ber, sem hægt var að selja í bænum, og
fengust að eins 20 cts. fyrir fulla fötu. Þá kom
mönnum saman um, að eitthvað yrði til bragðs að
taka.til að komast á hentugri stöðvar. Þá voru funda-
höld mikil með Islendingum og margar ráðagjörðir.
Kom mönnutn saman um, að senda yrði gagngert
nokkura valda menn vestur í land, til að leita uppi
eitthvert hentugt hérað, þar sem Islendingar gætu
numið land og farið að búa.
Til fararinnar voru kjörnir fjórir íslendingar og
skyldi einn maður innlendur fara með þeim, sem mjög
bar hag íslensku innflytjendanna fyrir brjósti. Islend-
ingarnir, sem kjörnir voru til fararinnar, voru þessir :
Sigtryggur Jónasson, Kristján Jónsson, Skafti Arason
og Einar Jónasson. Þrír hinir fyrst nefndu hafa flétt-
að svo nöfn sín inn í sögu Vestur-íslendinga að naum-
ast þarf að ættfæra þá. Sigtryggur Jónasson varð
síðar ritstjóri ,,Framfara“ og ,,Lögbergs“ og er ætt-
aður úr Eyjafirði. Kristján og Skafti eru báðir Þing-
eyingar og eru nú í hópi helstu manna Argyle-bygðar ;
annar þeirra selur akuryrkjuáhöld, en hinn rekur bú-
skap í stærra stíl en nokkur annar Vestur-Islendingur.
Einar Jónasson mun fást við smáskamtalækningar í
Nýja Islandi. Innlendi maðurinn var John Taylor,
sem síðar varð umboðsmaður Kanada stjórnar í Nýja
Islandi. Hefir þjóð vor óefað aldrei átt neinn einlæg-
ari vin, erlendra manna, en hann.
Þeir Kristján Jónsson og Skafti Arason fóru suður
til Milwaukee. Þar hittu þeir Sigurð Kristófersson
frá Ytri-Neslöndum við Mývatn ; slógst hann í förina
nreð þeim. Hann er nú einn af helstu bændum Ar-
gyle-bygðar. I bænum Mort'head í ríkinu Minnesota