Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1903, Blaðsíða 95

73
hverir út undan. Þaö gæti veriö fróölegt út af fyrir
sig aö eignast sérstaka skrá yfir íslenska landnáms-
ménn í Vesturheimi, ef til hennar væri vandaö.
En það er efunarmál, hvort þaö sé nú vinnandi verk,
nema helst úti á landsbygöinni, þár sem menn enn þá
muna nokkurn veginn rétt um alla, er búiö hafa á
hverri einstakri jörð, frá því land var numiö í fyrstu.
Slíka upptalning þeirra Islendinga, sem átt hafa heima
um lengri eða skemmri tfma í Winnipeg-bæ, mundi nú
alls ómögulegt að gjöra. Því sífeldur flutningsstraum-
ur hefir átt sér stað bæði fram og aftur, inn í bæinn og
út úr honum, eftir langa dvöl eða skamma, svo nú
yröi naumast unt aö vita um einn tíunda hluta þess
fólks, sem einhvern tíma kann að hafa talið heimili
sitt þar. Enginn mætti því láta sér til hugar koma að
lá það, þó engin tilraun sé hér gjörð í þá átt. En ef
einhver finnur sig til þess knúðan, ætti hann að reyna
að rita sögu eftir þeirri aðferð og vita, hvernig honum
tækist það.
Á hinn bóginn er það rétt og sjálfsagt að geta
þeirra manna til sögunnar, sem að einhverju leyti
hafa látið meira til sín taka en aðrir, eða fyrir ein-
hverra hluta sakir borið höfuðið hærra en almenning-
ur og haft meiri áhrif á rás viðburðanna en alment
gjörist.
Saga Vestur-Islendinga er að einu leytinu mjög
eftirtektaverð. Hún er saga þess, hvernig dálítið
brot hinnar afskektustu og aðgjörðaminstu Norðurálfu-
þjóðar dregst inn á landamæri hinnar kappgjörnustu
og stórstígustu framfaraþjóðar heimsins. Og um leið
er þetta brot lítillar og umkomulausrar smáþjóðar
komið inn í samkepnina við þá þjóð, sem m.estan
dugnað hefir sýnt í því, að leggja jörðina undir sig og
færa sér auðæfi hennar í nyt. Utlendingar þessir koma
allslausir,—öreigar svo miklir, að þeir hafa ekkert til
næsta máls, — svo fákænir, að þeir kunna nálega ekk-
ert verk að vinna, eða nokkurt orð að mæla á tungu
landsins. Kring um þá er fult af fólki, sem að öllu