Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1939, Blaðsíða 58

58 ÓLAFUR S. THORGEIRSSON:
varð hann alveg ráðalaus, og hefði hann þá eflaust
orðið undir fótum dýrsins hefði hundur hans ekki
komið honum til bjargar.
Hundur sá fylgdi honum jafnan á veiðiferðum.
Hann var vel vaninn, hafði verið kent að hafa hljótt
um sig á veiðum, hlaupa aldrei fram fyrir veiði-
menn, en bíða þess sem honum var skipað. Hann
varð nú fyrri til að átta sig. Hann sá að hér var
hætta á ferðum og skeytti nú hvorki boði né banni
húsbónda síns, en stökk fram fyrir hann og að dýr-
inu, sem óðar traðkaði hann undir sig. Þetta skeði
á svipstundu, en nægði þó til þess að maðurinn gat
áttað sig, komið fyrir sig byssunni og skotið dýrið.
Eflaust hefði dýrið orðið þessum manni að bana ef
skynlausa skepnan hefði ekki tekið til sinna ráða, að
frelsa hann, þó með því yrði hún að leggja sitt líf í
sölurnar. “Sá var nú meir en trúr og tryggur.”
Sem undantekning þess sem að ofan er sagt
um mannfælni dýranna, má þó víst telja grábjörninn
í Klettafjöllunum. Ekki mun hann þó að jafnaði
áreita menn að fyrra bragði, en hann víkur ekki úr
vegi fyrir nokkrum manni, og þyki honum einhver
gerast of nærgöngull, er hann til að slá með hramm-
inum. Geri hann það, þarf ekki að spyrja að leiks-
lokum.
Líkt má eflaust segja um frænda hans ís-björn-
inn. Að vísu heldur sá björn sér mest á ísum úti og
því lítt á manna vegum. En þó kemur fyrir að
hann gengur á land upp, einkum birnan um það leyti
er hún fæðir húnana. Eitt sinn heyrði eg Indíána
segja frá því að ungur húni festi sig í dýraboga
þar norðurfrá, og þegar móðurin gat ekki losað
hann, án þess að kvelja hann um of, þá lagðist hún
niður við hlið hans til að hjúkra að honum og næra
hann. Daginn eftir kom veiðimaður að vitja um.
Þegar hann sá hið litla hvíta dýr í boganum, hélt
hann það væri refur og gekk þangað öruggur og
óviðbúinn. Þá stökk birnan upp úr snjónum og sló