Dýravinurinn - 01.01.1905, Qupperneq 9

5
unum og' úlföldunum var skammarmeðferð, en verst þótti mjer af öllu og
reglulega íls viti, hvernig hann fór með rakkagarm föruprestsins núna í vor.
Hundurinn var sársoltinn að sjá og skaust inn i dyrnar og' náði sjer þar í
þunnildisnef, en Darjan sá þegar hann skaust út með þetta og var svo harð-
brjósta, að hann greip stein og henti í hundinn. Jeg ljet þá rakkann detta
niður eins og dauðan, til að vita hvort Darjan brygði ekki neitt við að sjá.
að hann hefði drepið rakkann svángan og magran, en það bar ekki á því;
hann leit glottandi til prestsins og þóttist góður að hafa hæft svo vel fri-
hendis. Jeg var nú reyndar sjálfur förupresturinn, okkar á milli sagt, og'
bætti rakkanum skellinn vel, en Darjans gerð var söm fyrir það, og það er
ekki mjög efnilegt að eiga að gera þennan mann einn ríkasta hjarðeiganda
á Persalandi. Jeg hef revndar tvisvar sinnum fjögra ára frest ennþá þángað
til Darjan er 26 ára, en ekki líst mjer á það, nema ef góðvild þín ogþolin-
mæði fmnur einhver ráð«.
»Fyrst fresturinn er þó svo lángur«, sagði Sharever fjallaguð bros-
andi, »þá þykir mjer þú gera vel litið úr þjer og snilli þinni. Þú gætir reynt
að taka skepnurnar frá honum smám saman, Jiví mennirnir eru svo hugs-
unarlausir að Jjeir sjá ekki hvert. yndi og prýði er að skepnunum, aukgagns-
ins, meðan Jieii' hafa þær, en þeir eru fæstir, sem þola ])að, að sjá einga
skepnu, ef þeir hafa nokkurt hjarta eða fegurðartilfinníngu. Þetta dugði mjer
við hann Dalabúkassar músahatara og hver veit nema hann Darjan Jiinn
geti orðið orðlagðasti músavinur á endanum ef laglega er að farið«.
»Já, þá verður honum brugðið, ]>að skal jeg segja, því ekkert hatar
hann nú reglulega nema mýsnar. En blessaður taktu nú af mjer þetta basl,
bróðir minn góður; jeg skal einhvern tíma taka af þjer snúníng i staðinn«,
sagði Bahman hjarðaguð.
»Jæja, kannske við sjáum þá til«, sagði Sharever fjalladrottinn, »en
nú er jeg búinn að masa ol' leingi hjerna, jeg sem átti að verða á undan
sólinni lángt vestur yfir Arabíu, og er orðinn svona líka á eftir. Myrkrið
flýi þig, bróðir minn«, sagði Sharever; þetta var kveðjan og að vörmu spori
sást hinn hugmildi og þolinmóði fjalladrottinn eins og fjóluhtur depill leingst
burtu á vesturloftinu.
»Fylgi þjer Ijósið og friðurinn, og feginn vil jeg altaf eiga ])ig að«,
sagði Bahman, þegar hróðir hans kvaddi; Iagaði ofurlítið á sjer flugfjaðrirn-
ar og þaut svo eitthvað í útsuðrið á eftir síðustu geislunum, en skýið var
aldimt eftir.
Sumarið var mesta júbilsumar, svo Darjan hafði aldrei feingið slíkar
næg'lir al' uppskeru og fóðurhirgðum, enda stundaði einginn maður garða
sína og akra betur en hann. Sambúðin við geiturnar sótli samt í gamla farið