Dýravinurinn - 01.01.1905, Page 10

6
þegar vetraði. Honum hafði aldrei þótt þær meinsamari en þá, og hann ljet
})á ekki standa upp á sig, því aldrei hafði liann farið verr með þær en þá.
Það átti að heita svo að þær væri ekki reisa þegar út á leið og þó rak hann
þær úl i hverja rigníngu undir eins og snjó fór að leysa um vorið. En þá
var það einn dag', þegar hann hafði rekið þær út í eitt versta hrakviðrið,
að þær komu ekki heim að kvöldi móti vanda. Þeirra var þá leitað en
eingin fanst og giskaði Dadúr gamli á, að þær hefðu rásað yíir hálsinn snð-
ur i skóginn, þvi nú væri farin að koma vorlykt úr honum. Þángað var
svo leitað næstu dagana og víðar, en eingin fanst og ekki svo mikið sem
rytjan af einni þeirra. »Þær naga þá ekki eplatrjen min, bannsett nagdýrin
þau arna«, sagði Darjan. Annað varð honum ekki að orði, og einginn mað-
ur fanh að’hann teldi þetta með skaða sínum. Hann keypti þó nokkrar
geitur seinna um sumarið til að auka mjólkina þegar kýrin geltist, en þær
lmrfu strax sömu nóttina og sáust aldrei framar. Þetta kvnjaði alla, en
Darjan sagðist líklega ekki ætla að hafa »geitna«-lán,
Ekki bar á, að það yrði úlföldunum eða ösnunum að ári, að Darjan
þurfti ekki að eyða meiru i geiturnar. Ofur litið voru þeir kannske skárri,
en sár raun var Badúr gamla að sjá þá. »Það liggur við að farið sje að
sjá á ösnunum hjá þjer, Darjan minn«, sagði fóstri hans einn dag, »þeim
bregður við veslingunum eftir meðferðina hjá honum föður þínum sáluga«.
»Alt mun nú slampast af«, svaraði Darjan; »þeir fá góðan tíma til að tína
utan á síðurnar á sjer í sumar, þó ekki sje troðið í báða enda á þeim núna«.
En það var þá um kvöldið, að annar gamall föruprestur gekk þar
hjá garði, þegar Darjan var að láta inn asnana. »Þú munt vera heytæpur
eins og íleiri«, sagði karl, »jeg sje að asnarnir þínir mega ekkert missa«.
»Fóður vona jeg að endist hjerna að öllu forfallalausu«, svaraði Darjan, »og
asnarnir taka ekki eins vel vorgróðurnum, ef þeir eru sljettir á lend og geta
ekki hreyft sig fyrir spiki í sumar«. »En þetta er kvalalíf og húngrið þjáir dýrin
eins sárt og okkur«, sagði öldúngurinn vingjarnlega, »og sviðið hefur Bahman
hjarðaguði svona meðferð á þessum veslíngum sém fáir sinna, })ó hor og ör
hröpi oft hærra en nokkur mannsrödd getur gert«. »Jeg hugsa þá hann þurfi
að lita eftir einhverjum íleiri en ösnunum mínum í vor«, svaraði Darjan,
»því þeir munu varla verða sílspikaðir hjá öllum í þetta sinn, og ef þú erl
þyrstur eða matarþurfi, þá er velkomið að einhverju verði bugað að þjer,
en búhnykki þína er jeg ekki svo fíkinn i, því skepnuhirðíngu ertu varla
vanari en jeg«.
»Jeg þakka þjer gott hoð«, svaraði presturinn, »en jeg er einskis þurfi
sem stendur, en jeg veit dæmi til að Bahman hjarðaguð hefur svifl menn
ösnum síuum og öðrum fjenaði fyrir mjög ómannlega meðferð og' við því
vildi jeg vara þig sakir æsku þinnár og hans föður þíns heitins«.