Dýravinurinn - 01.01.1905, Qupperneq 12

8
eins, að hanli væri hálf óheppinn nieð fjenaðareign, en hefði það sem hanri
þyrfti fyrir sig og sína af uppskerunni sinni og þó heldni' afgáng og þetta
gat hann sagt með sanni.
En Badúr gamli þóttist nú samt sjá, að þessi tómleiki og það, að sjá al-
drei lifandi skepnu hjá sjer lá alls ekki svo ljett á Darjan sem hann vildi
láta öðrum sýnast, og þóttist hann marka það á ýmsu þó smátt væri. Það
var eill fyrir sig um veturinn eftir að allt var dautt, þá varð honum að
spyrja að því einu sinni, eins og i ógáti, hvar kötturinn væri. Og þegar
einhver svaraði því, að hann væri horfinn og hefði víst lagst út, þegar allar
mýsnar voru dauðar, þá hló Darjan reyndar, en það var ekki hans gamli
skæri hlátur og aldrei hafði hann fyr á ævinni spurt eftir kisu. Eins sá hann
að Darjan stóð oft og starði á eftir asna og úlfalda lestunum sem um fóru,
svo leingi sem hann gat eygt þær og oft leingur, og nú studdist hann stund-
um fram á rekuna í garði sínum til þess að hlusta á hundagelt einhvers-
staðar Iángt i burtu, þó hvorki sæist hundarnir nje mennirnir. Svo var
hann líka farinn að taka eftir fuglunum og spyrja um nöfn á þeim. Eins
leit hann öðrum augum lil asna nágranna sinna þegar hann fjekk þá ljeða
nú, og hlífnari var hann við þá nú en hann hafði verið forðum, þó hann
ljeti sem minst á því bera.
Gamli maðurinn var hjer nærfærinn sem oftar um það, hvernig
Darjan leið, því honum varð þessi tómleiki á heimilinu eingu geðfeldari en
hinum þegar fram i sótti, og honum fanst eins og sjálf náttúran hefði mist
eitthvað af gleði sinni og hlýleik, svo að stundum gat jafnvel komið að hon-
um óelja og leiðindi við vinnu hans i garðinum, sem alltaf hafði verið hans
yndi og þetta lór síversnandi.
Fjórða vorið eftir a. geiturnar hurfu, var Darjan orðinn sárþreyttur
á þessu og fastrjeð að fá sjer einhverja skepnu til reynslu, eina, þó ekki
væri meira, og hafði hann þó leingi verið að streitast móti þeirri hugsun,
að þetta væri af því, að hann vantaði eitthvert dýr til að hafa hjá sjer, en
nú gat hann ekki eirt leingur. Hann kom þvi einu sinni heim með sjer
um vorið með tvævetran asna ljómandi fallegan. Hann var ljósgrár og
gljáði á hann allan eins og silki og augun svo hrein og blíð eins og í barni.
Alt fólkið þusti utan um hann til að skoða hann og klappa honum ogstóð
þar svo fegið og undrandi eins og einginn hefði sjeð þar asna fyr. Það var
eins og stórhátíð væri runnin upp eða sumardagur hefði komið í vetrar-
hörkum. Þarvarkomið hvert mannsbarn og eins og allir yrðu þá að börn-
um. Hann þorði þó ekki að fara með hann heim á bæinn, en fór með hann,
þegar allir voru búnir að skoða hann vel, suður í hvammana og skildi hann þar
eftir í góðu geingi hjá folaldsösnu nágranna síns og ætlaði brátt að ná sjer í tleiri
ef þessi lánaðist. Enrólegurvar hann ekki, og síðast um kvöldið fór hann og
vitjaði um asnann, og leið honum þá prýðilega, en þegar hann vitjaði hans með