Dýravinurinn - 01.01.1905, Side 17

13
þetta og stríða sjer með því. »Jeg er að b.orga þeim gamla skuld«, svaraði
afi hans. »Einu sinni, þegar jeg átti einga skepnu, var það lílil níús sem
sagði mjer, að jeg ætli einhvern tíma að hljóta það liapp, að eignast lifandi
skepnu, og það víll Sharever hinn líknsami að svángar skepnur njóti þess
hjá mjer, hverjar sem þær eru, og það gerir einginn til ángurs aí'a þínum,
þó þeir kenni hann víð mýsnai', því þeir vita, dreingur minn, að liann aíi
þinn óskar sjer einskis sæmdarnafns fremur um ókomna tímann en að heita
Músa-Darjan, og sá tilill mætti gjarnan fylgja nafni, dreingnr minn.
Porsteinn Erlíngsson.
Gull og grjót.
(hýtt).
inusinm voru tveir unglingspiltar. Þeir voru sendir í kaupstaðinn
lil þess að sækja tvo sekki af mjeli. Þeir kviðu fyrir ferðinni, þótti
þungt að rogast með sekkina, en ekki voru nú önnur ráð, því engan
höfðu þeir áburðarklárinn og engan vagninn. Nú hjeldu þeir eins og leið
lá inn alla sanda og fram með dröngunum fram hjá »Felli«, en svo hjet
hamar einn skammt frá kaupstaðnum, og þar rákust þeir á gráan hest. Nú
hugsaði Óli sjer gott til glóðarinnar að taka hestinn traustataki, þegar þeir
kæmu aftur úr kaupstaðnum, en Helga likaði þetta illa Þeir fara nú í kaup-
staðinn og sækja sekkina, en þegar þeir koma aftur fram að Felli, stóð hest-
urinn þar í sömu sporum. Óli leggur öðar sekkinn sinn á hestinn og vill
fá Helga til að gera hið sama, en Helgi er ófáanlegur lil þess. Svo fer Óli
og ber hestinn áfram, en Helg'i rogast á eftir með sinn poka og fer nú brátt
að þreytast. Honum fanst líka pokinn alt af vera að smáþyngjast og varð
loks að gefast upp undan honum. Þeir gáfust upp jafnsnemma, Helgi og'
heslurinn. Þegar Helgi varpaði af sér pokanum, heyrðist honum hringla i
honum eins og lnmn væri fullur af peningum; honum varð forvitni á að líta
í sekkinn, sprettir upp öðru horninu á honum og sjer að hann er fullur af
gulli. Það glaðnar heldur en ekki yfir Helga; liann kallar á Óla til
að líta á allan auðinn, hann varð bæði forviða og öfundssjúkur þeg-
ar hann sá alla gullpeningana. Nú hugsaði hann með sér, að hesturinn
hefði hlotið að gefast upp undir einhverju álíka og fer nú að verða forvit-