Dýravinurinn - 01.01.1905, Page 18

14
inn að gægjast í pokann sinn. Hann gerir það, en sjer þa, að hann er i'ull-
ur af grjóti. Þá rann Óla í skap, svo liann lúbarði klárinn. Stendur þá alt
í einu hjá honum maður bláklæddur og lítur til hans reiðilega: »Gerirþú
hvorttveggja i senn, illfyglið þitt, að slela hesti mínum og misþyrma hon-
um ! Eg sá til ferða ykkar og hugsaði mér, að eg skyldi fara með ykkur
að maklegleikum. Helgi vildi fyrir engan mun íþyngja skepnunni, hann hafði
það gnllhjarta, og því lét eg gullio í pokann hans. En þú, óhræsið þitt!
hafðir steinhjarta, og því fanst mér bezt að koma grjóti í baggann þinn. Og
svo niun eftir ganga um æfina, ef Álfur á Felli má nokkru í’áða! — Með
það hvarf maðurinn og hesturinn. En það þótti verða að áhrínsorðum,
sem Álfur á Felli hafði mælt við unglingana; því Helgi varð einstakur láns-
maður, en Óli allra mesti ólánsræfdl upp frá þvi.
Mina.
Saga frá Berlín, eflir Adolpli Schulzc.
ann var ekill, og hjet Bernt Rathjem, og Mína — það var hesturinn
hans.
Mína var af göfugri ætt, og hét eiginlega Mínerva en Bernt og lags-
bræður Iians voru fyrir löngu húnir að stytta nafnið.
Þvi hafði ekki verið spáð við jötuna hennar Minu, að hún, þegar
fram liðu stundir, yrði vagnhestur. Hún, sem var fædd í hesthúsinu hans
Wolfshurgs greifa, og hún, sem á æskuárum sínum fékk sigurkránza í veð-
reiðum víðsvegar um Þýzkaland. En því miður varð hún að reyna það,
að hamingjan svíkur jafnvel beztu gæðinga.
í veðreið hjá Schnitzel datt hún um stein, og meiddist þá ofurlitið
í afturfætinum. Það var nóg til þess, að hún gal ekki tekið þátt í veðreið-
um framvegis.
Meiðsli þetta leit út fyrir að vera talsvert mikið, miklu meira heldur
en það var i raun og veru. Þetta varð til þess, að enginn þorði að bjóða
i hana á uppboðinu, þegar hún var seld. Svoleiðis stóð á því, að Bernt
Rathjem hafði eignast kostagæðing þennan og gat heitt honurn fyrir vagn-
inn sinn.