Dýravinurinn - 01.01.1905, Qupperneq 19

15
í fyrstu kom Mínu þessi niðurlægmg mjög undarlega fyrir sjónir, en
alveg eins og maðurinn getur vanið sig á hvað sem er, eins getur heslurinn
það, og i sjö ár hafði Mína verið drottning allra vagnhestanna, er áðu hjá
Potsdams-brúnni.
Hún hafði raunar enga áslæðu til að mögla. Hún var í beztu hönd-
um, því Bernt ganili var að sínu leyti mesti öðlingur. Hann var ættaður
úr héraði nokkru, er var alkunnugt fyrir gott uppeldi á hestum. Það mátti
jafnvel segja um hann, að hann væri aiinn upp með ágætishestum.
Það var því ekki neitt undra vert, þótt hann með árunum hefði
öðlast ýmsa kosti þeirra. Duglegur, réttíátur og laus við svik, og þó hann
væri orðinn sextugur, þá var hann samt l'ilhraustur og óslitinn. Hann gat því
verið lyrirmynd fyrir ekta berlínskan ekil, og mætti þá segja, að þeir væru
betri en þeir eru sagðir.
Árið 1866 ílutti lnmn úr sveitinni lil Berlínar, og tók hann þá þegar
að stunda ekilsiðju sína. 1 fyrstu var hann ekill hjá manni nokkrum er
leigði hesta og vagna, en smásaman tókst honum að spara svo mikið sam-
an, að hann gat keypt sjer vagn sjálfur.
Jafnskjótt og hann byrjaði sem sjálfstæður ekill, eignaðist hann Mínu.
En hvað liann var glaður, er hann teymdi hið fagra og göfuga dýr heim
til sín.
Dóttir hans lifði þá, og hún sem aldrei brosti, brosti þá þegar er hún sá
gleði föður sins. En hún dó skömmu síðar, hún hafði alt af haft hjarta-
mein lrá því hún misti manninn við húshruna, og lét eftir sig eina dótt-
ur, sem Lena hét.
Lena litla ólst upp hjá ala sinum og ömmu, og hún var huggunin
þeirra við dótturmissinn. Lena litla var þá að eins tjögra ára, en þó hún
væri eigi eldri en það, kunni hún miklu betur en amma hennar að tala við
Mínu; í því efni var hún marglalt hyggnari; en amma hennar vissi það,
þó liiin vissi ekki mikið um hestana, að þeir geta verið, og eru ol't vilrari
en mennirnir. Hvað Bernt gamla snerti, þá trúði hann þvi fult og fast, að
Lena og hún skildu hvor aðra.
Á morgnana, þegar hann gaf Minu, var Lena þar altaf að hjálpa
honum til, hún var að reyna að bera vatnið, hún reitti saman hálmstráin,
sem duttu niður. Svo sagði hún Mínu frá þessum gjörðum sínum, lnin
hljóp kring um liana, og klappaði henni neðan á brjóstið — lengra náði
hún ekki. Minu þótti líka auðsjáanlega vænt um hana, og leit til hennar
og hneggjaði til hennar stundum.
Þannig liðu nokkur ár. Lena var orðin svo stór, að hún gat náð
upp undir hálsinn á Mínu til að klappa henni, en annars var alt eins og
áður. Dag nokkurn kom Lena ekki niður í hesthúsið.
»Hvar er barnið« spurði Bernt undrandi.