Dýravinurinn - 01.01.1905, Blaðsíða 22

18
liatði beðið um kom. Það leit út eins og þetta altsaman kæmi honum
ekkert við.
Það var þá fyrst, þegar daglaunamennirnir }'dtu honum til hliðar til
þess að koma Mínu upp í vagninn, að stuna heyrðist frá hrjósti hans.
Augnatillit hans varð mjög álakanlegt, hann baðaði út höndunum, og hné
grátandi niður við hliðina á hinu trygga dýri.
Það var ómögulegt að fá svar frá honum. Heimilisfang hans og
nafn hans urðu menn að sjá af ýmsum skjölum, er hann hafði á sér, og
lögregluþjónn varð að Iáta aka honum heim.
Viljaþrek Bernts var frá raunadegi þessum hrolið á hak aftur. Þessi
síðasti missir var honum of þunghær. Hann seldi vagninn sinn, og flutti
rúmið sitt til eins velviljaðs félaga sins. Hann vantaði kjark til þess, að hyrja
aftur að nýju.
Mataráhyggjur hafði hann ekki. Sparifé hans var meir en nægilegt
til þess sem hann þurfti til að geta lífað.
Mestan hluta dagsins sat hann heima í herherginu sínu -— út við
annan gluggann. Seinni hluta dagsins fór hann oft útá kirkjugarðinn til að
vitja um grafreiti ástvina sinna. En hann fann engan frið þar heldur. Það
var eins og hann vantaði þar eitthvað. Hann vildi líka verpa þar haugyfir
Mínu; þar vildí hann sitja og hugsa um hana. Að slik ósk væri syndsam-
leg, kom honum ekki til hugar. Allar hugsanir hans og tilfinningar voru
svo nátengdar Mínu.
Hér um hil átta vikum eftir að slys þetta har að höndum, varð
hann að mæta fyrir rétti til þess að hera vitni gegn ekilinum, sem hafði
verið svo hugsunarlaus að valda dauða Mínu. Það voru þung spor fyrir
gamla manninn. Sárið, sem ekki var gróið, ýfðist upp aftur.
í þungum hugsunum snéri Bernt heimleiðis. Það var yndislega
fagur maí-dagur. í götunum sem leið hans lá um, kvökuðu fuglarnir, og
vorið hrosti svo undurfagurt. En Bernt Rathjem veitti engu þessu athygli,
hugur hans var allur hjá þeim, er örlögin höfðu svift hann.
Alt í einu stansaði hann, blóðið stöðvaðist í æðum hans; hann
heyrði hnegg. Alveg eins — gjörsamlega alveg eins hafði Mína hneggjað
á morgnana, þegar hann kom inn í hesthúsið, og á áningastaðnum, þegar
hann gaf henni sykur. Hann skimaði í kring um sig, tilfinningar hans voru
mjög æstar. Fyrir framan lnis nokkurt þar í nándinni var skrautvagn, með
tveim hestum, og hafði ekillinn farið hurtu.
Bernt Rathjem glápti og góndi. Dreymdi hann, eða var hann vak-
andi . . . ? Hesturinn* sem var nær honum, var alveg eins og Mína; það
var hún sjálf. Svo ákafar urðu tilfinningar hans, og svo hræddur var hann
um, að myndin væri að eins sjálfstál, að hann þorði varla að hreyfa sig.