Dýravinurinn - 01.01.1905, Qupperneq 24

20
Alt í einu var eins og Ijósi brigði upp fyrir gamla herramanninum,
og það rifjuðust upp fyrir honum gamlar endurminningar.
»yEtli það geti átl sér stað?« sagði hann hálfhugsandi við fylgdar-
mann sinn. »Móðir Mínervu var virkilega seld á uppboði í Tattersall«.
»Já, það er rétt. Mínerva, það hét hryssan lika«, flýtti Bernt sér
að segja. »Okkur þótti bara nafnið of langt, og þess vegna kölluðum við
hana all af Mínu. Eg' held það hafi áður átt hana einhver Wolfsburggreifi
»Þetta er talsvert einkennilegt tilfelli!« mæltu báðir mennirnir samtímis.
»Eg er Wolfsburg greiíi«, hélt hinn eldri áfram, »og' hryssan, sem
er fyrir framan yður, er afkvæmi Mínervu. Eg man það nú mjög vel, að
að hryssan líktist mjög svo móður sinni. Það gleður mig, að yður hefir
þótt vænt um skepnuna«.
»Ó, bezti herra greifi«, hélt Bernt áfram, á þennan saldausa og hrein-
skilnislega hátt sinn, »ef þér viljið gera stórgóðverk, þá levfið mér að eins,
að koma í hesthúsið yðar lil sjá Mínu ... eg meina Mínervu yðar. Æ — þér
getið ekki hugsað yður, hvílíka ánægju þér gerðuð mér með þessu!«
»Eruð þér einhleypur? spurði greifmn.
»Já, herra greifi, það er enginn maður framar í heiminum, sem eg
kæri mig um. Mína var bæði eitt og alt fyrir mig. Eg get ekki enn hugs-
að til þess, að hún skyldi deyja á þennan hátt«.
Það var auðséð, að það hafði áhrif á greifann, hve ræða gamla
mannsins var blátt áfram og hreinskilnisleg. Hann hugsaði sig um örlitla
stund, snéri sér svo að Bernt og segir:
»IJvernig mundi yður geðjast það, að sjá um hesthúsið fyrir mig?«
»Ó — það væri mér sannarleg ánægja, herra greifi?« sagði Bcrnt
nær því utan við sig aí fögnuði. »Þá mundi eg' verða hamingjusamur. Eg
gæli þá alt af verið bjá minni kæru .... yðar kæru Mínervu!«
»Jæja, það er þá gott«, sagði Wolfsburg greifl. »Gefið mér utaná-
skrift yðar, og komið svo að átla dögum liðnum. Eg ætla að útvega mér
upplýsingar um vður, og verði þær ekki slæmar, gangið þér í þjónustu mína
og þurfið þá ekki að yfirgefa yðar kæru Minu framar í lífinu«.
Wolfsburg greifa hefir aldrei iðrað þess, að taka Bernt Ratlijem í
þjónustu sína. Bernl sér ekki lengur um hesthúsið, liann er orðinn aðal-
ekill greifans, og aldrei var greifinn jafnrólegur, þegar börn bans voru á öku-
för, og þegar Bernt Rathjem hélt í taumana.
Ekki svo sjaldan hefir það borið við, að greifinn hefir staðið á hleri
og hlustaði á ræðu gamla Bernts við Mínervu, hann hefir þá verið að segja
henni frá ástvinum sínum og lrá »gömlu Mínu«.
En aldrei Ijóma augu Bernts skærar, en þegar greifinn segir:
»Nú — kæri Bernt, hvernig líður »Mínu yðar«.