Dýravinurinn - 01.01.1905, Síða 25

21
Hundur bjargar manni úr lífsháska.
itt sinn, er föðurfaðir minn, Sveinn Jónsson Dbrm. á Yzta-Skála
undir Eyjafjöllum (d. 1838) var í föðurgarði, fór hann sem oftar í
kindaleit til heiðarinnar. Hann var áræðinn og íylginn séraðhverju
sem hann gekk og' náði oft kindum úr ógöngum í hömrum, þar sem aðrir
voru frá gengnir.
Sveinn hafðí lengi með sér fylgispakan hund sem hét Strútur, hann
var bæði stór og sterkur, enda hafði leikið orð á því, að Strútur væri liarð-
leíkinn við nábúahundana, og að þeir hefðu legið flatir fyrir honum þegar í
harðhakka sló.
Einu sinni var það, að Sveinn komst í mikla þraut við að nálamhi
úr svelti i Miðskálagili í liárri hamrahrún í því gili, sem er eitt hið stærsta
og hrikalegasta hamragil sem til er í kring um Eyjafjallajökul; þegar Sveinn
var að fara til baka og komast upp á hábrúnina sem var þvernýpt, og var
að eins búinn að ná í smásteinkörtu með fingurgómunum upp á hrúninni,
þá hilaði undan fótunum á honum það lílið sem hann tilti tánum á, svo
hann hékk þarna á fingurgómunum og bringunni og gat ekki haft sig upp
á brúnina en hengiflug fyrir neðan. Strútur var þar allnærri og lá fram á
lappir sínar og horfði á Svein félaga sinn þar, sem hann komst hvorki til né
frá og var farinn að þreytast að lialda sér. Strútur hleypur þá í flýtir
til Sveins og grípur með kjaftinum í öxlina á honum og togar sterklega,
við þetta hrá svo, að Sveinn komst upp á hrúnina úr þessum lífsháska, að
fram kominn að geta haldið sér lengur. Strútur fagnaði þá Sveini með mikl-
um gleðilátum og réði sér ekki fyrir ofsakæti, og svo sagði Sveinn frá, að
hann hefði aldrei séð Strút eins kátan á æfi sinni, hvorki fyr né síðar.
Siglwatur Arnason.
Bleikskjóni.
ann Bleikskjóni minn var 4 vetra, þegar eg keypti hann árið 1854 af
Jón heit. Guðmundssyni í Gislakoti við Eyjafjöll. Jeg hafði hann fyr-
ir reiðhest upp frá því þangað lil 1868. IJann var vel í meðallagi á
allan vöxt, velvaxinn, framhár og friður hvar sem á hann var lilið, hann
bar sig vel undir manni, vel viljugur og lék við tauminn en klárgengur;
hann var vegviss og framfús á ferðalagi og metnaðargjarn i samreið, fótviss
bæði í vatni og á þurru landi og' ekki isragur.