Dýravinurinn - 01.01.1905, Side 31

27
bænum. Þenna örðugleíka hafði eg átt að berjast við í nokluir ár, þegar
mjer hugkvæmdist það snjallræði, að venja hund á að sækja hraðherann.
Eg útvegaði mjer þegar ofurlítinn hvolp af lágvöxnu loðhundakyni. Hann
var fallegur í fyrstu, en varð frámunalega ófríður og úfinn með aldrinnm.
Eg fór þegar að kenna honum að hlýða heima fyrir. Svo fór eg' að
fara með hann á hverjum degi, þegar eg' kom því við, til hraðherans, en ljet
hann hera einhvern hlut í kjaftinum, sem liann átti að fá honum. Fengi
hann hraðberanum hlutinn, fjekk hann ætíð eitthvað að launum fyrir;tráss-
aðisl hann við að gera það, fjekk hann ekkert nema óþökk. Eg var nokk-
uð lengi að koma seppa í skilning um þetta, en hann var þó ekki orðinn
eins árs gainall, áður en hann lærði þetta.
í fyrstu gerði hann auðvitað marga skizzuna; hann 1 jet hræða sig
heim aptur, eða Ijet ginnast af fjelagsskap annara hunda og stundum hætli
honum við að gleyma erindinu. En eg hafði alltaf gætur á honum og' þar
kom loks, að ekkert gat hamlað honum l'rá að gegna erindi sínu trúlega.
Hraðherinn sagði mjer, að hundurinn gerði vart við sig með jiví að
klóra í hurðina eða gelta fyrir utan dyrnar, og að hann linnti ekki látum
fyr en einhver kæmi til dyra. Eg sendi hann þó í fyrstu að eins á daginn,
en þegar eg fór að geta reitt mig á hann, var hann sendur jafnt á nóttu og degi.
Iíæmi það fyrir, að eg skipti um hraðbera, þurfti eg' ekki annað en
fara nokkrum sinnum með hundinn og sýna honum nýja hraðberann og'
hirti hann þá upp frá því ekkert um eldri liraðherana. Hann varð með aldr-
rinuni svo áreiðanlegur, að eg gat reítt mig á hann eins og' mann, enda sögðu
menn, þegar sást til ferða hans: »Þarna er þá litli maðurinn á ferðinni«.
Hann varð frægur fyrir þetta i margra milna ijarlægð.
Og þó gælti hann hvergi nærri alltaf skyldu sinnar með glöðu geði,
eptir að hann fór að eldast. Hann varð nolckuð feitlaginn og seinfær með
aldrinum og ])á kom það bezt í tjós, hve litlar mætur hann hafði á starfi
sinu. Strax og hann heyrði skrjáfa í hraðritanum og hann sá mig setjast
við borðið tit þess að taka móti skeytinu, fór hann að ókyrrast og' kynoka
sjer við að rísa á fætur, rjett eins og hann væri að vandræðast um, hvort
hann ætti nú að fara á stað aptur. Aldrei hrást hann mjer þó öll þau 12
ár, sem hann lifði, nema einu sinni, er hann varð að snúa aftur fyrir fann-
kyngi. Og í öll þessi ár var hann þarfasti þjónninn minn, aumingja lnmdurinn.