Dýravinurinn - 01.01.1905, Qupperneq 33

p>
29
en svo vaknaði hann síðasta kvöldið með fullu ráði, hann reis þá upp í rúm-
inu, horfði á hjúkrunarkonuna og sagði: »Lotta—« Eptir það hneig hann
aptur á koddann og var dauður.
Erfingjarnir seldu allar eignir barónsins og þá fjekk Lotta ann-
an húsbónda. Brátt íjölgaði kringum hana, því nýi eigandinn var hesta-
kaupmaður. En Lotta gaf sig lítið að þessum nýju íjelögum sínum.
Henni þóttu þeir helzt til ófjelegir og svo var hún skapstirð við hestinn,
sem stóð næst henni, að hún beit hann, þegar hún náði til hans. Þeir voru
líka alltaf að koma og hverfa hestarnir í kringum hana, en hún slóð óhirt
og enginn skeytti um hana. þó datt eigandanum ekki í hug að farga henni,
því hann ætlaði að hafa hana fyrir sparihest eins og baróninn sálugi.
En Lotta lifði nú lyrst í stað í megnustu eptirvæntingu. í hvert
skipti, sem einhver kom inn í hesthúsið, reisti hún makkann og leit við.
Það var auðsjeð á öllu, að hún heið eptir baróninum, en órólegust var hún
ætíð þann tíma dags, er hann hafði veríð vanur að heimsækja hana. Þá
frýsaði hún og krafsaði moldina upp úr gólfmu af óþreyju, og kæmi hesta-
maðurínn þá inn í því, hneggjaði hún af ánægju, því hún hjelt, aðhúnætti
nú að l'á að koma til barónsins. En það lenti allt í tómum vonbrigðum
fyrir henni, svo þegar hestamaðurinn fór út aptur, stundi hún af örvæntingu.
Nú ljet enginn vel að henni; karlinn sem átti að hirða hana, barði
hana, þegar hún var óróleg, og hreitti í hana hörðum orðum. Hestakaup-
maðurinn reið vit á henni á hverjum degi, en hann lét heldur ekki vel að
henni, barði hana með sporum, svo hún varð sár eptir og rykti svo fast í
beizlið, að hún ljekk munníleiður af því.
Lotta skildi ekkert í þessari meðferð og fór lnin nú að súrna í skapi.
Einusinni sem optar, er lnin kom heim, sáraum á síðum eptir sporana, og'
hestamaðurinn barði hana með svipu, af því hún kveinkaði sjer undan handa-
tiltektum hans, sló hún hann svo rækilega, að það varð að fara með hann
á sjúkrahúsið. Og einhverju sinni er húsbóndinn fór hvað verst með hana,
steypti lnin honum fram af sjer, en hljóp sjálf heim að hesthúsdyrum.
»Það er ómögulegt að koma neinu tauti við jæssa hryssu sagði hesta-
prangarinn, »hún er bandvitlaus! Jeg verð að farga henni!« Og svo seldi
hann Lottu eptir síðasta harsmíðið.
En Lotta aumingin var ekki búin að líða nóg enn. Nú átti liún að
verða vagnhestur, því það var vagnstjóri sem keypti hana. En Lotta vildi
nú ekki sætta sig við það. Hún jós og prjónaði, og þegar ]n\ð ekki dugði,
hentist hún á stað með vagninn og linnti ekki látum, fyr en vagnstjórinn
stakkst á hausinn ofan í skurðinn með fram veginum. Hún viídi þó ekki
láta bjóða sjer allt. En hvað tjáði það? Hún var hara því meira barinn fyrir
og þá varð hún að lúta. En upp frá því kom þrái og kergja í hana svo
hún varð svo stæk í geðinu, að hún þótti mesti gallagripur, Glaðlyndi henn-