Dýravinurinn - 01.01.1905, Qupperneq 34

30
«1

ar, blíða og ljettlyndi var horfið, hún varð þungbúin og annað veifið alveg
stjórnlaus af gremju. Það þurfti ekki annað en að sjá vagninn í fjarska
lil þess, að menn vikju úr vegi fyrir henni og segðu, að þarna kæmi vit-
lausa hryssan vagnstjórans. Ekki var hún löt; þann óhróður gat enginn
á hana borið. Sársaukinn og gremjan knúði hana áfram, j)að var eins og
hún ætlaði að stökkva undan öllu óláni sínu. En það tókst nú ekki, og þó
enginn annar en vagnstjórinn þyrði að fara með hana að síðustu, þá l)atn-
aði ekki' hagur hennar fyrir J)að. Vagnstjórinn ljet sjer fátt um finnast og
hafði þau orð um Lottu, að hún lagaðist með tímanum, liann þyrfti bara
að temja hana svolítið, en tamningin var ekki blíð. Lolta kom heim sveitt
og skjálfandi eptir hverja tamningu og svo svelti hann liana þegar hún
var heima.
Hryssan var eitt ár í eign vagnstjórans og var þá alveg orðin óþekkjan-
leg. Hún var mögur og þreytuleg, augnaráð hennar hart og órólegt. Hún
var enn þá frá á fæti, en fjöðurmagnið í hreyfingum hennar var alveg far-
ið. Gangur hennar var orðinn harður og hastur. Loks sá vagnstjórinn, að’
hann myndi engu tauti geta komið við hana og seldi liana því á uppboði.
Malari nokkur, sem þurfti á klár að halda við mylluna sína, keypti Lottu
fyrir lágt verð. Hann var skepnuvinur og hjelt að Lotta gæti lagast hjá sér
með góðri meðferð. Hann ætlaði hæði að nota hana við vinnu sína og fyrir
kerru. Margir spáðu illa fyrir um þetta, en Lotta komst þó, eptir margra
ára vandræði aptur á gott heimili.
En hún var svo sem við öllu húin, og það virtist ekki ætla áð blíðka
hana, þó hún fengi hetra viðurværi og hlíðari meðferð. Það var ekki eftir
hennar skapi að eiga nú ofan á alt saman að verða að púlshesti. Hún
gerði sig því líklega til alls ills, svo hæði malarinn og vinnumaður hans
voru varir um sig í nánd við hana. Hún hafði hvorttveggja til, að bíta og
slá, svo |)að var eins og spá manna um vonzku hennar ætlaði að rætast.
Ef til vill hefði ekki orðið nein hreyting á skapsmunum Lottu, hefði
Hinrik malari ekki átt litla dóttur, sem þótti vænt um skepnur og þó eink-
um hesta, sem lnin var hrifin af.
Karen litla, svo hét dóttir Hinriks malara,var ekki komin heim
})egar Lotta kom. Hún var í kynnisferð hjá frændum sínum og hal'ði
verið þar um tíma. Hún vissi að gamli klárinn var dauður og að pahhi
varð að útvega sér annan, og hlakkaði nú lil þess að sjá þennan nýja
kunningja sinn. Lotta var húin að vera nokkrar vikur i vistinni, })egar
Karen litla kom heim aftur. Það var einn sunnudag um hádegisbil-
ið, að Karen og Lotta kyntust. Karen hafði komið heim kvöldið áður, var
yfirkomin af þreytu eftir ferðina og svaf langt fram á morgun. Svo hafði
hún verið að hjálpa mömmu sinni með hitt og þetta. Síðan var drukkið
hádegiskaffí og pabhi fekk sér lúr, en mamma var í eldhúsinu.