Dýravinurinn - 01.01.1905, Qupperneq 41

37
Karlinn var fáránlegur í mörgu, sögðu þeir, sem bezt þóttust þekkja
til um liagi hans því það kom fyrir, að menn lágu á gægjum á glugganum
hjá Jóni, og þá sáu þeir hann oftast sitja álútan yfir bók einni mikilli og
með stórt lilað fyrir framan sig, sem einhverjir kynjastafir voru krotaðir á.
En Oku-Jón lét sér á sama standa um það, sem menn hvísluðust á
í kring um hann. Hann gerði engum manni mein og hirti að eins skepn-
ur sínar, aktýgin og vagninn. En þess á niilli sat hann og las í hókinni
sinni og leit við og við á blaðið. Ekki vissi hann neitt um það, þó einhver
lægi á gægjum og væri að hnýsast í leyndardóma hans. — — —
Það var einu sinni á aðfangadag jóla snemma morguns, því Jón var
altaf árla á fótum, að hann var að prýða hesthúsið og kytruna sína. Þar
ætlaði hann nú að halda jólin, því honum ])ótti ekkert gaman að, að vera
innan um alt margmennið hjá húsbændum sinum. Það var einhvern tima,
að honum þótti gaman að þvi, en nú undi hann sér hezt í einrúmi.
Hann hafði slegið grenikvistum upp á hesthúsveggina og' tvö kerta-
ljós hafði hann sett á stallinn, en inni á horðinu í kytrunni hans stóð ofur-
urlítill greniviður með ótal smákertum og' gullstjörnu í toppi, og utan um
mynd, er hékk á vegnum hafði hann hrugðið sveiga. Svona ætlaði nú Öku-
Jón að halda jólin sín.
Áður en hann fór inn, ruddi hann nægum jólaforða í stallinn handa
Grána. »Taða, eintóm taða, vinur minn!« sagði Jón við klárinn, »þvi nú eru
haldin jól með mönnumcc. Og svo fór hann inn, lokaði að sér og fór að
lesa í stóru bókinni. En klukknahljómurinn frá kirkjunni har frið í sálu
hans — — —
Þegar hann hafði setið svona nokkra stund, var fitlað við dyrnar,
og þá mundi Jón alt í einu eftir því, að Tryggur var úti. Hann lauk
upp og Tryggur skaust inn. En hann har sig svo skrítilega þetta kvöld,
aldrei þessu vanur. IJann ílaðraði upp að .Tóni og fór að sleikja á honum
hendina og hentist svo að öðru hvoru fram að dyrunum aftur. Og svona
gekk þetta fram og' aftur, en altal’ horfði hann á Jón þessum hænar- og
vonaraugum, sem hundarnir einir kunna að heita fyrir sig.
»Nú hvað er þelta? Hvað viltu, seppateturlcc sagði Jón og lauk
upp hurðinni. En fyrir utan lá hundur, sem Tryggur hafði hitl á förnum
vegi, — slæptur og illa til reika. Það var auðséð að hann þorði ekki að
koma inn.
»Hvaða félagi er nú þelta?« lautaði Jón í nokkuð öðrum lón.
Hann var ekki vanur heimsóknunum. En Tryggur fór til kunningja sins
og lók að sleikja hann. Síðan hljóp hann inn í hornið, þar sem matarílát-
ið hans stóð og aftur út til hundsins.
Nú fór Öku-Jón að skilja, hvað seppi vildi. Það var auðsjeð, að hann
yildi gefa þessum nýja fjelaga sínum eitthvað að jeta, og .Tón gamli gat þá