Dýravinurinn - 01.01.1905, Qupperneq 46

42
Hanna litla.
Jólasaga* (pýdd úr danska »Dyrevennen«).
a g einn í byrjun desembermánaðar kom Hanna litla út úr skólahlið-
inu; hún var að íára heim til sin og var mjög hugsi. Hún hafði hlýtt
sjal vafið um sig og prjónaða húfu á höfðinu, og var það með naum-
indum að björtu augun og litli rauði nefbroddurinn sæist niður undir henni.
Karó, svartflekkótti hundur nágrannans, gelti af gleði, er hann sá
vinkonu sína; hann hafði hlaupið á móti henni út að skólanum, eins og
hann var vanur. En í dag sagði hún aðeins: »Kondu, Karó« og hélt heim
á leið, án þess að láta vel að leikbróður sínum, sem hún þó var vön
að gjöra.
Pótt seppi væri vitur endrarnær, ])á gat hann þó ekki skilið þetta,
og hugdapur laut hann höfði og hengdi niður rófuna og labbaði heim við
hliðina á litlu stúlkunni.
Þegar þau komu þangað sem Karó álli heima, nam hann slaðar og
leit vonaraugum á Hönnu, en hún kvaddi hann ekki einu sinni, heldur fór
leiðar sinnar, og það var ekki svo mikið sem hún liti í þá átt, sem hund-
urinn var. Þá ýlfraði hann lágt, hengdi aftur niður höfuðið og labbaði því
næst í hægðum sínúm yfir völlinn, beina leið heim að bæ húsbónda síns
og lagðist bljóður i bælið sitt. Svo gjörði hann jafnan, er hann þóttist hafa
verið móðgaður.
Hanna litla var nú komin heim — heim i stofuna, þar sem móðir
hennar. svartklædd, fölleit kona, sat við lampann og saumaði. »Gott kvöld,
mamma min«, sagði hún og tylti sér á tá, til þess að kyssa liana. Hún
fann að varir mömmu hennar voru heitar, en hendurnar kaldar. Hún leil
á ofninn, hann var dimmur og kaldur. En hún spurði ekki, hvers vegna.
Ilún varð jafnvel ekki vör við, þegar henni var borinn kvöldmaturinn, að
í dag var ekkert smjör ofan á brauðinu; svo niðursokkin var hún í
hugsanir sínar.
»Nú nú, Hanna mín, frá hverju hefir kennarinn verið að segja ykkur
í dag?« spurði móðir hennar.
»Frá barninu Jesú«, sagði Hanna.
Fölleita konan andvarpaði og beygði sig í ílýti yfir sauma sína.
* Peim til skýringar, er lítt pekkja jólasiðu annara pjóða, skal pess getið, að
víða erlendis er pað siður að höggva grenitré eða furu í skóginum og reisa pau upp í
stof'u sinni jólanóttina. Slík tré eru neí'nd jólatré. Eru pau prýdd ljósum og öðru
skarti og á pau hengd epli og ýmislegt sælgæti, stundum og jólagjalir, einkum handa
börnum. Sumstaðar er pað siður, að segja börnunum, að barnið Jesú, sem fæddist á
jólunum, færi mönnunum bæði jólatrén og jólagjafirnar. Að pessum sið lýtur saga pessi.