Dýravinurinn - 01.01.1905, Qupperneq 48

44
4
var orðin ein, tók hún skriffærin, skar strikað blað upp úr skrifbókinni
sinni og skrifaði bréfið. Hún keptist svo við að skrifa, að hún var blóð-
rauð í framan.
Þegar bréfið var búið, kom nýtt áhyggjuefni. Hvernig átti hún að
koma bréfinu? Með póstinum? Þeirri hugsun hafnaði Hanna strax. Því
að gamli póstþiónninn blés mæðilega önðinni, þó að hann þyrfti ekki að
fara nema upp á þriðja loft; hvernig ætti hann þá að geta farið alla leið
upp til himins, þar sem barnið Jesú á heinia!
Hanna litla rak sleikifingurinn upp í sig, rétt eins og hún héldi, að
það mundi lijálpa henni til að finna eitthvert úrræði. Alveg af tilviljun
varð henni litið út um gluggann; þetta var kaldan, bjartan sólskinsdag
og skógarásinn, sem lá andspænis borginni í nokkrnm fjarska, sýndist svo
nálægur, sem lægi hann hinu megin við götuna.
Ó, ef h ún gæti það. — — Þarna uppi í skógunum uxu grenitré.
Hún hafði sjálf farið ])angað um sumarið og séð þau mörgum, niörgum
sinnum. Þangað lcæmi Jesús eílaust til að sækja tré, er hann síðan fæi'i
með í húsin. Þess vegna þyrl'ti hún ekki annað en hengja bréfið á eitt-
litla jólatréð, og þá mundi barnið Jesú vafalaust finna það.
Hanna stakk gat á eitt hornið á bréfinu og batt tvinnaspotta i það
og faldi síðan róleg bréfið. Seinni part dagsins ætlaði hún að fara upp á
hæðina og hengja það á grenitré. Veginn þangað rataði hún vel.
Ilún var svo hugsandi út af fyríræthinum þeim, sem voru að brjót-
ast um í litla höfðinu hennar, að hún bragðaði varla á miðdegismatnum.
En móðir hennar tók ekkert eftir því. Ilún sat með grátþrútin augun og
talaöi í lágum hljóðum við sjáll'a sig. Veslings mamma! henni hefir eílaust
orðið kalt, þegar hún fór inn í borgina. Það var líka kalt í herberginu.
Seinni part dagsins fór móðir Hönnu aftur út. En hún lók ýmsa
muni með sér: gullbaug, úrið, sem faðir hennar hafði átt og nokkuð fleira:
»Eg skal áreiðanlega koma með eitthvað heim handa þér«, sagði lnin við
Hönnu um leið og hún fór, en það var enginn gleðisvipur á henni, þegar
hún sagði þetta:
Óðara en móðir hennar var komin iit úr dyrunum, tók Hanna sjalið
sitt og bréfið og hélt af stað. Bara að hún gæti verið komin aftur áður en
móðir hennar kæmi lieim og áður en dimt væri orðið. Hún gat ekki bor-
ið á móti því, að hún var ofurlítið hrædd.
Fyrir utan hús nágrannans stóð Karó. Hann leit hryggur á litlu
stúlkuna, dinglaði rófunni lítið eitt, en hljóp ekki á móti henni. Honum
sveið enn meðferðin, sem hann hafði orðið lyrir í gær. En þá kallaði
Hanna: »Kondu Karó — Karó greyið, komdu með!« Karó ýlfraði af gleði
og hljóp með henni.