Dýravinurinn - 01.01.1905, Side 51

47
»Hanna!« Veslings móðirin, sem alt til þessarar stundar, hafði staðið
náföl og hljóð, ætlaði að lúta niður að barninu, til þess að klappa henni
og kyssa hana. En læknirinn ýtti henui hljóðlega til hliðar: »Nei, nei!
Hanna litla er enn þá mjög veík«.
★ ★ ★ ★ *
¥ ¥ ¥ ¥
»Hanna er þá enn með hitasótt?« sagði húsbóndi Karós morguninn
eftir. »Bara eg gæti skilið, hvað barnið var að gera út í skóginum. Komdu,
Karó, vitri hundurinn minn, við skulum ganga spölkorn okkur til gamans«.
Og Karó stökk kátur á undan honum. Kaupmaðurinn gekk upp í skóg-
inn þangað, er hann hafði fundið barnið daginn áður, og kannaði nákvæmlega
staðinn kringum tréstúfinn. Þá fann hann lílil spor í snjónum; þau lágu
að litlu grenitré með glitrandí snjó á greinunum. A einni þeirra hékk bréf-
miði og blakti í vindinum. Hann tók bréfmiðann niður og las:
»Kæri litli Jesús!
Þú þarft ekki að koma til mín, ef veðrið verður slæmt.
Eg skal vera þæg, þó eg fái engar jólagjafir. En sendu mömmu
kjól og eina skó.
Það er gat á skónum, sem hún á. Henni er altaf kalt, við eigurn
heldur engan eldivið. Þín Hanna«.
Stóri, fullorðni maðurinn var farinn að gráta. Hann leit enn einu
sinni kringum sig, síðan stakk liann bréfinu í vasann og íór heim.
★ ★ ★ ★ ★
¥ ¥ ¥ ¥
-----— Það lilýtur eflaust að ganga póstur til himins, og hjarta-
góði nágranninn hefir vafalaust séð um, að bréf Hönnu kæmist með hon-
um. Því að jólanóttina — og þá var Hanna orðinn nærri því albata —
gleymdi barnið Jesús henni ekki, heldur færði henni og móður hennar ýmsa
yndislega hluti, og litla grenitréð í skóginum varð jólatréð hennar Hönnu.
En ekkert af öllu þessu fékk Hönnu þó eins mikillar gleði, eins og
ein jólagjöfin:
Það var svartflekkóttur hundur og hann hét Karó.
Og síðan þessi jól hefir liana og móður hennar aldrei vantað mat,
né eldivið í ofninn.