Dýravinurinn - 01.01.1905, Qupperneq 56

52
og það sem henni gekk næst, hvolparnir hennar höfðu oftar en einu sinni
verið teknir frá henni, og hún vissi vel, að þeir fengu ekki að lil'a.
Sjálfsagt treysti hún því, að húsbóndi hennar mundi lifa lengi, lifa
jafnvel lengur en hún sjálf; hjá honum vildi hún deyja, og helzt af öllu
deyja í hans þaríir, ef kostur væri.
Hún hugsaði raunar sjaldan um dauðann þegar húsbóndinn var
heima. En þegar hann var lengi að heiman og hafði skilið hana eftir, þá
lá hugboð dauðans svo þungt á henni.
Og hugboð hennar rættist fyr cn varði.
Nokkru eftir nýjárið 1850 fór Steindór sál. fram á Eyrarhakka og annar
maður með honum. Þeir voru að fá ýmsar nauðsynjar í kaupslaðnum fyrir
vertíðina. Báðir fóru þeir gangandi og báru það, sem þeir höl'ðu meðferðis.
Drífa vildi fá að fara með honum, en hann sagði henni að fara inn.
Hún hlýddi, en svo var hún þá vfirkomin að einhverri hugraun, að það
var eins og hún hefði varla þrótt í sér til að komast inn.
Þeir Steindór ætluðu heim aftur um nóttina. En með kvöldinu kom
snædrífa; svo hvesli á norðan, herti frostið og gei'ði harðviðrisbil um nóttina.
Þeir tóku stefnu eftir veðurstöðu og gengu lengi rösklega. En með
því báðir báru þungar byrgðar, en harðviðrið í móti þeim, þreyttust þeir
um síðir, settust niður og hvíldu sig. En er þcir stóðu upp aftur, voru
þeir ekki jafnvissir um áttina og áður.
Þeir gengu þó enn góðan spöl. En svo sáu þeir, að þeir mundu
vera viltir. Létu þeir þá fyrir berast undir dálítilli mishæð, settust þarnið-
ur, linigu útal' sofandi og — vöknuðu ekki aftur.
Yeðrinu slotaði um morguninn.
Drífa var venju fremur óróleg þessa nótt, einkum er á leið, eirði
ekki í bæli sínu, en fór ýmist fram að luirð eða inn aftur og bar sig
aumkunarlega.
Sesselja var líka óróleg, og enn órólegri fyrir lætin í Drífu. Lél hún
þegar leila þeirra félaga. Drífa fór ókölluð með leitarmönnum. Rann hún
á undan og kom þangað, sem þeir félagar höfðu hvílt sig. Þaðan hljóp
hún til haka og þó eigi alveg sömu leið. Fann hún líkin eins og vísað væri
til og þar sat hún svo þangað til leitarmenn komu.
Þeir félagar höfðu að eins verið kornnir lítið eilt afvega og eigi átt
langt heim.
Eftir lát húsbónda síns hélt Drífa sig stöðugt við bæli sitt, fór ekki
úl nema hún þyrfti, hafði litla matarlyst og þáði ekki neitt af neinum nema
húsfreyju, og það oll með eftirgangsmunum. Engin gat l'engið hana með
sér frá bænum, og þó hóað væri á kindur eða sigað á liesla úr túninu á
vorin, þá lét hún sem lnin heyrði það ekki. Hún var geðveik.