Dýravinurinn - 01.01.1905, Síða 58

54
vanur að liggja uppi á þekju. Eitt kvöld iá hann á baðstofugólfi sem oftar.
Þá segir Einar við konu sína: »Nú verð eg að fara að drepa hann Hvutta.
Eg kvíði fyrir því!« Bæjarhurð var ólokuð. Og eftir stutta stund var
Hvutti farinn út. Hann var annars vanur að híða inni, þar til honum var
truttað út. Þó var sigað um leið og hænum var lokað. En þá heyrðist
ekkert til Hvutta, og — hann hefir ekki sést síðan.
Án efa hefir hann skilið orð Einars, og því flúið eitthvað langt í
hurtu til að forða lífinu.
Einar sagði mér þctta sjálfur, og kona hans, scm er mjög merk
kona, staðfesti söguna.
II. Gunnar í Gröt i Lundareykjadal, fátælcur bóndi, á smalatík,
svarta að lit með hvítar tær. Hún heitir TáhvíL Þá er hún átti hvolpa í
fyrsta sinn, var enginn þeirra settur á. Bar hún sig þá mjög aumkvunarlega,
elti húsmóður sína út og inn og hékk utan í henni vælandi. Konan kendi
í hrjósti um hana, klappaði henni ogsagði: »Eg skal setja á undan þér
næst«. Svo var að sjá sem hún sælti sig við það, hún hætti að bera sig
illa. Nú leið og beið þangað til Táhvit var »komin langt á leið« í annað
sinn. Þá var það eitt sinn, er hjónin sátu inni og Táhvít lá á gólfinu, að
konan sagði við hónda sinn: »Eg lieíi lofað henni Táhvít því, að setja á
undan henni núna«. »Yið höfum ekki efni á að halda tvo hunda«, segir
Gunnar, »enda er það marklítið, hverju þú hefir lofað tíkinni«. »Mér er
samt ekki um að svíkja það«, segir konan. »Það verður þá að vera með
því móti«, segir hann, »að Táhvit sé drepin þegar hvolpurinn er kominn í
gagnið«. í því hann slepti orðinu, skreið Táhvít að fótum hans, velti sér
þar um hrygg, skreið svo upp eftir fótum lians upp á hné og teygði sig til
að sleikja hendur hans. Ekkert hljóð gaf lnin af sér, en augun og svipur-
inn lýstu ótta og auðmjúkri bæn. Gunnari gekst hugur við, og sagði blíð-
lega: »Vertu róleg Táhvit mín! eg skal ekki drepa þig«. Þá breyttist svip-
ur hennar, kom á hana gleðibragð, hljóp upp í fang húsbónda sins og lét
feginleik sinn í Ijós sem bezt hún gat. Eftir það gekk hún hægt og hægt
þangað, sem hún iá áður á gólfinu, lagðist þar niður aftur og lét sem ekk-
ert hefði í skorist. Ekki varð úr því, að sett yrði á undan henni í þetta
næsta sinn. En þá bar hún sig ekkert illa — liefir ef lil vill ekki þorað það.
Bæði hjónin sögðu mér þelta.
Þó þú ællir að slátra skepnu, þá forðastu að tala um það svo hún
heyri. Þú veist ekki nema hún skilji þig. Flestir, ef ekki allir hundar,
allmargir hestar og sumar nautkindur og sauðkindur líka, skilja lleira af
orðum þínum, en þii hefir hugmynd um. Ef þú gætir skilið skepnurnar
eins vel eins og þær skilja j)ig, þá mundirðu sýna þeim meiri nærgætni en
þú olt gjörir.