Dýravinurinn - 01.01.1905, Blaðsíða 61

57
af honum alt um kring dálitla stund, fór svo aftur á stað, og kálfurinn með
henni. Létti hún ekki fyr, en hún kom með hann til heimakúnna.
Unglingarnir, sem á horfðu, hafa sagt mér þetta, og þekki egþável,
hæði að eftirtekt og sannsögli.
Það hefði ef til vill ekki þótl í frásögu færandi, þó einhver af heima-
kúnum hefði saknað kálfsins og snúið aftur að sækja hann. Og þó hefði
verið rangt að gei’a lítið úr þvi. En það var ekki svo: þeirn hugkvæmdist
það ekki. En Bi'öndu hugkvæmdist það þó hún væri nýkomin og ókunnug.
Það lýsir yih'buiðum hjá henni, og er vottur þess, að hugsunin er á mis-
munandi stigum hjá dýrunum. Það hafa þau sameiginlegl með mönnunum.
Örn og Syanur í sn
Svo er sagt, að í Edensgai'ði haíi foi'ðum öll dýr lifað saman í full-
komnum friði, ernir og endui', úlfar og sauðir o. a. hafi leikið sér saman í
bróðerni; en við syndafall mannsins hafi þetta hreyzt, sum dýr orðið að
rándýrum eða ránfuglum, en önnur verið eins og' dæmd til að verða þeim
að bráð. Og því er spáð, að þetta eigi að haldast þangað til erfðasyndin
hefir í'asað úl og maðurinn hefir að nj'ju öðlast sitt upprunalega sakleysi:
þá muni aftur komasl á fullkominn friður og bróðerni meðal dýranna. —
Hætt þykii' samt við að þetta eigi langt í land.
En Örn fuglakonungur, sem lengi i'éði ríkjum austan í Ingólfsfjalli
og hafði aðsetur sitt í hömrunum fyrir ofan Alviðru, var svo langt á undan
sinni tíð, að hann hugði, að þessi fi'iðaröld gæti komizt á um sína daga, og
hann ásetti sér, að verða frumkvöðull þess. Þá hjó Svanur fuglaskáld í
hólma þeim, sem liggur í Álftavatni fyrir Torfastaða landi. Það er kletta-
hólmi, grasi vaxinn að ofan nema norðurhornið. Það er há, graslaus klettstrýta.
Örn konungur fór til fundar við Svan skáld, tjáði honum fyrirætlan
sína, bað hann ganga í félag við sig, eftirláta sér klettastrýtuna til aðseturs,
gjörasl hirðskáld sitt og syngja um frið og bróðerni meðal alls sein lifir.
Svanur gekk fúslega að þessu, og Örn konungur settist að á klettastrýtunni.
Ekki sýndist þeim samt tillækilegt, að byrja á þvi, að syngja inn allsherjar-
frið svona í einu: þeir töldu vist, að hvorki fiskar né ormargætu skilið frið-
arboðskapinn, þess vegna yrði að biða með að hoða þeim hann, en hafa
þá heldur til fæðis fyrst um sinn.
Þeir bjuggu nú lengi í sambýli í hólmanum: svo lengi, að nú man
enginn hvenær þeir liófu félagsskapinn. Samt liélt konungurinn trygð við
sitt fyrra aðsetur: hann sal þar altaf annaðlivort ár, en heimsótti Svan þó
iðuglega. Var vinátta þeirra hin bezta. Slcáldið söng stöðugt um frið og
bróðerni, og konungurinn var æ vonhetri og vonbetri, að friðaröldin væri
þegar tekin að festa rætur. Af öllum þeim, sem lilýddu á hinn inndæla
8