Jólabókin - 24.12.1920, Qupperneq 17

15
Förumaðurinn nam staðar frammi fyrir hásætinu, heils-
aði konunginum sem jafninga sínum og horfði blítt og
vingjarnlega á hann, eins og sá, er veit og skilur til
hlítar, tekur þátt í sáru sorginni og vill af alhug hugga
og hughreysta.
Við þetta viðmót rann konunginum öll reiði. Trúin og
traustið var vaknað í huga hans. Hann stóð upp úr
hásætinu og rétti Förumanninum hendina, eins og kon-
unglegum gesti og jafnoka.
Það var orðið grafhljótt í höllinni. Menn höfðu beðið
þe6s með mikilli eftirvæntingu, hverjar viðtökur hinn
ókunni maður mundi fá. Nú urðu áhorfendur rólegir, er
þeir sáu konung og komumann kveðjast með handa-
bandi. Menn litu glaðir og rólegir hver til annars. Og
það var eins og um hallarhvelfingarnar færi vængjaþytur
af einhverju óvenju-miklu og máttugu, innilegu og ástúð-
legu — bergmál hins bezta í mannlífinu, — eins og
hér væri kominn boðberi frá Guði sjálfum, er Föru-
maðurinn tók til máls:
1 Heilagri Ritningu er sagt frá stjörnu- í austri, er vísaði
vitringunum þremur veginn til Betlehem. Oruggir reiddu
þeir sig á stjörnuna; og þegar hún nam staðar yfir fjár-
húsinu, þar sem ]esús lá í jötunni, gengu þeir þar inn,
fundu barnið, féllu fram fyrir því og færðu því gjafir:
gull, reykelsi og myrru.
Konungurinn hlýddi á, — allir hlýddu á hina hljóm-
sterku rödd Förumannsins, er fylti salinn veggja í milli
og ómaði í hvelfingunum. Það var eins og þeir hefðu
aldrei fyr heyrt söguna um vitringana frá Austurlöndum,
og að Förumaðurinn hefði sjálfur verið einn þeirra.
Enn þann dag í dag stendur stjarnan og vísar veginn