Jólabókin - 24.12.1920, Qupperneq 42

40
III.
Ráð sem dugði.
Það er einatt þyrnum stráður vegur þeirra manna, er
takast á hendur það vandaverk, að stjórna óperu-leik-
endum.
Söngvararnir, einkum þeir er mikið þykir til koma og
álíta sig því geta boðið byrgin, finna oft upp á ólíkleg-
ustu .dutlungum og dintum — og það jafnan þegar verst
gegnir. Leikhússtjórinn verður ætíð að vera við öllu bú-
inn, og aldrei má hann verða ráðþrota.
Það var einhverju sinni er frú Gerster söng í St.
Louis, að hún sendi skyndilega boð til leikhússtjórans
um að hún væri lasinn og gæti því ekki sungið hlutverk
það, sem henni var ætlað í »Lucia«, er leika átti um
kveldið.
Leikhússtjórann grunaði þegar að hér væru brögð í
tafli og krafðist læknisvottorðs, »til þess að geta friðað
áheyrendurna«.
Frú Gerster neitar að láta lækni skoða sig, — kvað
það vera ósvífni af leikhússtjóranum, að taka ekki orð
hennar trúanleg. En hann sat fastur við sinn keyp, sím-
aði eftir lækni og sendi hann til söngkonunnar.
Læknirinn bað hana að lofæ sér að sjá í henni tung-
una. Hún neitaði því og fór í fússi út úr herberginu.
En um leið og hún fór, rak hún tunguna út úr sér við
nefið á honum, og sagði: »Þarna er hún!«
Læknirinn settist niður og skrifaði rækilegt vottorð
um það, að á tungunni væru ýms lasleika-einkenni, sem
hann tilgreindi og útmálaði með mörgum orðum. —
Þegar frú Gerster var sýnt þetta vottorð varð hún