Jólabókin - 24.12.1920, Qupperneq 52

50
XII.
Berlioz og listdómararnir.
Það er auðvelt að finna að og dæma, einkum þegar
rökum er slept. — Það ber eigi sjaldan við, að list-
dómarar tæta í sundur tónsmíðar, sem að fegurð og
frumleik skara langt fram úr því, sem þeir á sama tíma
lofa hástöfum. Allur þorri hinna svonefndu hljómlistar-
dómara hefir ekki til að bera tíunda hluta lærdóms eða
meðfæddrar listagáfu þeirra manna, sem þeir eru að
dæma. Og þar sem svo er varið, kemur tónskáldunum
það vel, að geta svarað fyrir sig.
Sumir hinna miklu tónsnillinga hafa og verið vel gefnir
í þessa átt. Berlioz og Wagner voru sérlega vel ritfærir.
Berlioz þótti einkum meinlegur í orðastælum, og Wagner
stóð sig vel í blaðadeilum, hvort sem var um hljómlist
eða almenn mál að ræða.
Berlioz var mjög snjall listdómari. Hafði hann það
til að henda gaman að hinum lítilsigldari bræðrum sínum
í þeirri grein.
Eitt tiltæki hans til þess að sýna fávísi listdómaranna,
þótti býsna sniðugt.
Hann samdi tónsmíð mikla, sem hann nefndi »Flótt-
inn til Egyptalands«. Og á söngskránni taldi hann tón-
smíð þessa samda af »Pierre Ducre«, er uppi hefði verið
á seyjándu öld. Tónsmíðin var auðvitað í fornlegu gerfi,
sem svaraði til þess tíma.
Listdómararnir lofuðu á hvert reipi þetta dásamlega
og stórmerka verk, sem Berlioz hafði komist yfir. Og
þeir gengu svo langt, að þeir tóku til að lýsa æfiferli
þessa ímyndaða höfundar.
Þegar fagnaðarlætin og lofgreinarnar voru komnar í