Jólabókin - 24.12.1920, Qupperneq 55

53
an á asnann; en aftur á móti ef eg segði: Þér eruð
asni, þá hvílir hún á yður — og eg vona að háttvirtur
dómarinn sé mér samdóma um það«.
XIV.
Feitur óperusöngvari.
Við skiftingu hlutverka í söngleikum ræður einatt
meira hvernig raddir söngvaranna eru fallnar fyrir hlut-
verkin, heldur en hitt, hvernig vöxtur og útlit þeirra á
við persónurnar, sem þeir eiga að leika. Og oft getur
það komið spaugilega fyrir.
Það er sagt um ítalska óperusöngvarann Luigi La-
blache (1794—1858), sem var stór og þrekinn ístrubelg-
ur, að hann lék eitt sinn fanga, er átti að hafa verið í
fangelsi árum saman við sult og seyru. — og kom inn
á leiksviðið syngjandi: »Æ, eg dey úr hungri!« —
Áheyrendunum fanst þetta koma illa heim við ístruna,
og dynjandi hlátur kvað við um allan salinn, svo að
söngvarinn varð að hypja sig burtu af leiksviðinu — við
lítinn orðstír.
Það er mjög af því látið, hve mikill fyrirferðar og
þungur þessi Lablache var. Er svo sagt, að þegar hann
var í London, hafi hann látið gjöra sér vagn, óvenju-
stórann og rammbygðan, til að ferðast í um borgina,
því að venjulegir leiguvagnar þoldu hann ekki, — hann
braut niður úr þeim botninn, og var stundum hætt
kominn er hann losnaði úr þeim.
Einhverju sinni er hann var í Havanna, leigði hann
sér vagn til leikhússins. Er hann hafði ekið um stund,
brotnaði botninn í vagninum, svo að fæturnir stóðu niður
um opið. Okumaðurinn varð einkis var og hélt áfram