Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1927, Qupperneq 17

JDUNN
Lífsviðhorf guðspehinnar.
271
um orðin dauðþreytt á sjálfum oss. Auður og upphefð,
frægð og viðurkenning, sem venjulega eru þau laun, er
vér keppum eftir, missa smátt og smátt hinn fagra blæ
sinn, en í þess stað birtast þeir svipir vor sjálfra, sem
vér höfum ástundað að fela fyrir öðrum. Vér æskjum
launa og öðlumst þau á margvíslegan hátt, en á bak
við eygjum vér jafnan að endingu hið skelfilega Medúsa-
höfuð: hið aðskilda einstaklingseðli vort. »Að hverju
gagni kæmi það manninum þótt hann eignaðist allan
heiminn, ef hann biði tjón á sálu sinni«.
Vér bíðum tjón á sálinni ef vér óskum launa. Þær
kenningar, sem koma fram í hinu undursamlega kvæði
Tennysons, »Launin«, eru mælikvarðinn, er sá maður
verður að lifa eftir, sem vill helga líf sitt sannleika og
göfgi. Því að það er rétt hjá Tennyson, að sá einn veit
hvað ódauðleiki er, sem ekki æskir sér neinna launa
fyrir unnið starf. Ef ég óska þess eins, að mega lifa til
að starfa og taka framförum, þá munu augu mín opn-
ast og ég mun eygja ódauðleikann. í sérhverju hreinu
sköpunarstarfi birtist guðdómleikinn og vegna þess, að
ég er hluti af guðdóminum, finn ég til ódauðleikans.
Eg fæ ekki sönnun fyrir ódauðleik mínum með því, að
sækja tilraunafundi spíritista. Eg fæ ekki einu sinni
sönnun fyrir ódauðleik vinar míns þótt ég heyri þar
rödd hans, því að rödd og handtak vinar míns tilheyrir
þeim hluta hans, sem dauðlegur er; sá hluti getur aldrei
haldist gegnum aldirnar. Það, sem ódauðlegt er í vini
mínum, sé ég á þeim augnablikum, er ég elska hann
heitast. Og að sjá þannig ódauðleikaeðli hans, felur í
sér þá vissu, að hann sé óaðskiljanlegur hluti af sjálf-
um mér. Fyrir elskuna á guði vitum vér að vér erum
ódauðleg. í tilbeiðslunni á honum opnum vér hliðið að
hinu dýrðlega landi, þar sem hann dvelur eilíflega.