Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1927, Blaðsíða 52

306
Jól.
IÐUNN
Á jólum er tíðagerð löng. — Ég lít út um kirkju-
gluggann. Dimmblár næturhiminn fellur að rúðunum. í
kirkjunni gætir ekki dagsljóssins framar — en log kert-
anna lýsa fegurr en áður.
Útgöngusálmurinn var sunginn. — Djákninn kemur í
kórdyrnar og les útgöngubænina og Faðir vor.
Svo gengur hann upp á kirkjuloftið og hringir söfnuðinn
út úr kirkjunni.
III.
Nú er búist til heimferðar. Úti á hlaðinu að staðnum
kveðjast allir. Fullorðna fólkið þakkar prestinum fyrir
kenninguna, um leið og það kveður hann.
Á er Iogn og glaða tunglskin og fögnuður manna er
djúpur og tær.
Engum hefði verið unt að óska sér fegurra jólaveð-
urs en á var.
Kollafjörður er fagur á heiðríkum vetrarkvöldum, þeg-
ar klettabeltin í austurbrúnum liggja í forsælu, en tungl-
skinsflaumur steypist niður með fram Líkárgljúfrum og
svellbunkar allir ljóma og alt er silfur á að sjá. En feg-
urstur er þó Klakkurinn á tunglskinskvöldum. Hann rís
í suðri fyrir miðjum firði og minnir mjög á tröllslegt
gaflhlað í gerð allri. Vestan undir honum stóð prests-
setrið Fell en nokkru vestar gengur Steinadalur suður
í fjöllin. Inn með Klakknum að austanverðu gengur Mó-
kollsdalur. Frá fjarðarbotni upp að Klakknum er undir-
lendi mikið. Þar skiftast á: grundir, eyrar og flóar.
Framan af vetri er þarna venjulega óslitin svellabreið
— töfrandi fagur tunglskinsóður. — Og svo var nú.
Klakkurinn reis hátt upp í blámaheiðið stjörnum sett
— miklu hærra en hin fjöllin. Hann virtist stjörnuni
hærri. — Þær gægðust fram undan vöngum hans.