Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1927, Qupperneq 20

274
Lífsviðhorf guðspekinnar.
IDUNN
aranum, marmarinn og meitillinn handa myndhöggvar-
anum, eða tónstiginn handa tónlistarmanninum. En áð-
ur en hann getur byrjað á listaverkinu, verður að koma
yfir hann það augnablik, sem verður honum upphaf ei-
lífðarinnar. Þannig er því einnig farið með oss. Efnið,
sem vér höfum að vinna úr, er takmarkalaust, ógrynni
hugsana og tilfinninga streymir um oss. Á hverjum degi
framkvæmum vér ótal verk, stór og smá, en fæst bera
þau á sér nokkur merki skapandi anda. Oss hefir enn
ekki skilist, að vér erum Iistamenn og að oss er ætlað
að skapa. Þess vegna verðum vér að læra heimspeki
sköpunarinnar; oss verður að lærast að halda huganum
svo í jafnvægi, að vér getum tekið á móti innstreymi
frá æðri sviðum en hugheimum. Guðspekin er hið bezta
hjálparmeðal til að öðlast þessa kyrð hugans og finna
sannleikann. Guðspekin sannar sig sjálf; jafnvel efa-
semdirnar hjálpa til að leiða í ljós sannleiksgildi hennar.
Eftir því sem guðspekin skýrir nátturulögmálin, hvert á
fætur öðru, sýna þau sig að vera jafn-eðlileg og sjálf-
sögð eins og lögmál það, er stjórnar gangi himintungl-
anna. Guðspekin kennir óendanlega þróun manns-
ins, jafnframt því sem hún kennir að réttlæti stjórni
heiminum og að öllu sé óhætt, mönnum, dýrum og jurt-
um. Þegar vér skiljum að takmarkalaus elska heldur
alheiminum í faðmi sér og að verið er að reyna að
ummynda alla hluti þannig, að þeir geti speglað hið
góða, sanna og fagra, þá eignast hjartað þann frið, sem
nauðsynlegur er til þess, að yfir oss renni það augna-
blik, sem er upphaf eilífðarinnar. Sá, sem er guðspek-
ingur, ekki eingöngu í orði, heldur í verki, getur ekki
Iátið vera að skapa alla æfina, eftir að heimspeki hans
er orðin hluti af honum sjálfum. Það var réttilega sagt