Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1927, Qupperneq 26

280
Lífsviðhorf guðspekinnar.
IÐUNN
og þér munið finna«. En sum af oss hafa ekki fundið
enn, þótt vér höfum lengi leitað. En ef svo er, þá er
það eingöngu vegna þess, að vér höfum knúð á rangar
dyr. Ef til vill höfum vér aðeins spurt með huganum
og heimtað að skilja, eða með tilfinningunum einum, af
því vér þráðum frið. Það er ekki rétta aðferðin til að
spyrja. Hin eina spurning, sem er nokkurs metin á and-
legum sviðum, er sú, sem hefir fórnina að förunaut. Bið
þú lífið um það eitt, að fá altaf fleiri og fleiri tækifæri
til að gefa meira og meira af sjálfum þér, og þú munt
æfinlega fá svar.
Enn einu sinni spyr ég: Hver er sú heimspeki, sem
vér þörfnumst? Hverju nafni sem vér nefnum þá heim-
speki, er vér aðhyllumst að síðustu, mun þó verða í
henni eitthvað af kenningum guðspekinnar. Þótt ég sé
guðspekingur, get ég ekki sannað yður sannleiksgildi
guðspekinnar. Hver og einn verður að finna sannanirnar
sjálfur. En ég get sýnt yður fegurð guðspekinnar. Og
það er ég nú að reyna að gera.
Virðið fyrir yður fegurð þriggja mikilvægra sann-
inda, sem eru kjarni kenninga guðspekinnar, — um
mennina, guð og náttúruna. Fyrir langa löngu kendu
»Adeptar« á Egyptalandi lærisveinum sínum þessi þrjú
sannindi guðspekinnar:
I. Sál mannsins er ódauðleg, og í framtíðinni á hann
í vændum takmarkalausan vöxt og dýrð.
II. Uppspretta sú, sem lífið er frá runnið, er í oss og
utan við oss. Hún er ódauðleg og eilíf gæzka, verð-
ur hvorki séð né heyrð, né með öðrum hætti skynj-
uð, en sá, sem þráir að verða hennar var, mun og
verða hennar var.
III. Sérhver maður er sjálfur löggjafi sinn, en eigi neinn
annar. Hann úthlutar sjálfum sér sæmd eða van-