Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1927, Qupperneq 51

ÍÐUNN
3ól.
305
Rautt gullklæði er breitt yfir altarið, en yfir klæðinu
dúkur, skínandi hvítur. A altarinu brenna níu kerti í
þrem glóandi fögrum kertastjökum. Ég virði altaristöfl-
una fyrir mér. A henni eru vængir tveir. Þeir standa
opnir. A töfluna eru málaðar myndir af postulum Krists.
Þeir bera rauða og bláa kyrtla og ljósin á altarinu
varpa ljóma á klæði þeirra.
Fremst í kórnum hangir ljósahjálmur úr kopar. í hjálm-
krónunni logar á skínandi fögrum olíulampa. En í tvísett-
um hringröðum urnhverfis krónuna brennur á tólgarkertum
tólf. Frammi í kirkjunni brennur á Ijósahjálmi öðrum. —
Vfir kórnum rís hvelfingin blá og djúp eins og vetr-
arhimininn úti fyrir.
Um veggi er kirkjan ljósmáluð, en bekkir eru bláir.
Bogagluggar sex eru á kirkjunni og rúður þrjár í boga
hverjum, sveigskornar.
Sálmurinn er sunginn.
Frammi fyrir altarinu stendur presturinn í fullum
skrúða. Hann lýtur yfir altarið og les bæn í hljóði.
Mig furðar alt, sem ég heyri og sé og hjarta mitt er
gagntekið af lotningu.
— Úr prédikunarstólnum er fagnaðarboðskapur jólanna
fluttur. — I kirkjunni er jafn hljótt og presturinn væri þar
einn og læsi messu hátt yfir sjálfum sér. — Og þó ómar
hvelfing kirkjunnar boðskap himneskra hersveita. —
— Dýrð sé Guði í upphæðum og friður á jörðu með
þeim mönnum, er hann hefir velþóknun á. —
— Um Betlehemsvöllu fylgi ég hjarðsveinum og dýrð
Drottins ljómar umhverfis mig. Og ég snýst til farar
með vitringum úr Austurlöndum, því ég sá einnig stjörnu
hins nýfædda konungs. Og ég kem að vöggu hans og
færi honum mínar eigin jólagjafir: — Mjallhvít mína og
kertin mín tvö, sem heima eru — og enn óbrunnin. —
20