Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1927, Blaðsíða 64

318
Stephan G. Stephansson.
ÍÐUNN
gerir sig svo djarfan að álykta um, hvert stefnt sé, hvað
borið verði frá borði. Hann þráir:
„Þaö landið, sem ekhi með o’nálag hátt
í upphæðum neitt getur bæzt,
þar einkis manns velferð er volæði hins
né valdið er takiparkið hæst,
og sigurinn aldrei er sársauki neins,
en sanngirni er boðorðið æðst“.
En margt er þrá hans mótstætt:
„Og glötuðu sálirnar sækja að mér,
sem sviku það gott í þeim bjó,
og útburðir mannlífsins ýlfra þá hátt —
það atgervi, er hirðulaust dó.
Og þá sé ég opnast það eymdanna djúp,
þar erfiðið liggur á knjám,
en iðjulaust fjársafn á féleysi elst
sem fúinn í lifandi trjám,
en hugstola mannfjöldans vitund og vild
er vilf um og stjórnað af fám.
Þar jafnan eins vafa-söm viðskifti öll
og vinar-þel mannanna er
sem einliðans, dagaða uppi um kvöld
hjá útlögstum ræningja her,
sem hlustar með lokuðum augunum á,
að óvinir læðast að sér.
Og villu-nótt mannkyns um veglausa jörð
svo voða-löng orðin mér finst,
sem framfaraskíman sé skröksaga ein,
og skuggarnir enn hafi’ ei þynst.
Því jafnvel í fornöld sveif hugur eins hátt —
og hvar er þá nokkuð sem vinst?
Jú, þannig, að menningin út á við eykst
hver öld þó að beri ’ana skaml. —
Hún dýpkar ei, hækkar ei, lengir þó leið,
sem langdegis sólskinið jafnt.