Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1927, Qupperneq 90

iðunn
Ritsjá.
Jakob Thorarensen: Stillur. Kvæði. Rvík 1927.
jakob Thorarensen hefir þegar gefið út nokkur bindi af Ijóð-
um, en sá, er þetta ritar, hefir sama sem ekkert eftir hann lesið
annað en þessa síðustu bók. — Þegar ég fyrir tveim árum kom
heim eftir margra ára útivist og fór dálítið um sveitir norðan-
lands, kom það ekki sjáldan fyrir, að ég heyrði minst á Jakob
og skáldskap hans. Var það auðskilið, að hann átti allmikil ítðk
í hugum sveitafólksins. Körlunum þótli hann smellinn og þrótt-
mikill. A hinn bóginn hefi ég orðið þess var, að bæjafólkið sumt
lætur sér fátt um finnast kveðskap hans.
Eg skal játa það undir eins, að eftir lestur þessarar bókar Sel
ég ekki annað en tekið undir með sveitakörlunum. „Stillur" erU
að mínu viti gróði íslenzkum bókmentum.
Það er sagt um Jakob, að hann sé ó-„Iýriskur". Þetta er
reyndar satt. Það er Iítið um ljóðrænt flug í kvæðum hans oS
lilfinningaskáld er hann ekki. 'Snerti hann við tilfinningamálum.
kemur oftast hæðnishreimur í rödd hans. Er það háttur karlmenna,
að dylja sig undir grímu kaldhæðninnar. Og Jakob er — eins oS
réttilega var komist að orði um hann í blaðadómi nýlega — fram-
ar öllu öðru skáld karlmenskunnar. Hann er ekki að víla og vola;
veiklyndi og viðkvæmni skipar hann á hinn óæðra bekk. Hann
ber ekki hjartað utan á brjósfinu. En í kvæðum hans finnum við
mannvit, skarpa athugunargáfu og karlmannlegan þrótt.
Hann er alvörumaður mikill, þótt stundum leiki honum hæðniS'
glott um varir. Lífið er enginn Ieikur. Ei er, ungfrú góð, | ást
með fíkjum | lífsins aðallitur. Þó skal ekki mæla æðru, heldui"
leggja ókvíðinn út í þá ægu raun, sem Iífið reynist hverjum manni.
þótt með mismunandi hætfi sé/ Og hörðust er baráttan sú, er
maður verður að heyja hið innra með sér sjálfum:
Eitt verk er dýrst, það vandamál,
að vinna gull úr eigin sál,
en örðugast af öllu.1 — —
Smekkur höf. er ekki óskeikull. Þegar hann talar um að „þr‘fa
fýsnanna varg af lyndi og sál“, kippist lesandinn við. Myndin ef