Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1934, Side 19

iðunn
Stefán frá Hvítadal.
13
íeknum ýmsum ádeilustefjum, sem aö innihaldi eru
oft nokkuð hjálparvana, einkum par sem gremja hans
til „nútímans" fær yfirhöndina, í aðdáuninni á afrekum
helgra manna og fornklerka, ásamt guðdómi endur-
iausnarans, stendur snild hans ekki langt að baki fyrri,
lofgerðum hans um hina frelsandi vorsól og heims-
lystirnar.
Ég skal greina hér eina vísu um munkana:
Loga klausturljósin vígðu;
leika um munkinn svipir bleikir;
móða kannast, ögra iður;
aldir raktar og dauðir vaktir;
bjórinn skorinn, skráður, varinn;
skörin hallast, kulnuð falla;
munkurinn ritar við mánaglætu
Máríuljóð úr lijartablóði.
Eða þessi fagra visa um endurlausnarann, á ýmsan hátt
næstum fornkirkjuleg í anda og orðfæri:
Hafinn er Kristur öllu ofar;
auðugur reis frá gröf og dauða
sendiboði himinhæða,
huggun þjóða og sól á gluggum,
fylling náðar og læknir Iýða,
ljómi sálna að efsta dómi;
verður hann árblik allrar dýrðar,
aldaris frá myrkravaldi.
Síðari kvæði hans út af heilögum kennisetningum,
komast ekki í hálfkvisti við þessa drápu uni kirkjuna,
Þótt þau séu rétttrúaðri í hugmyndaskipun; þar er
asfinlega eins og skáldið hafi hlekk um fótinn. Hin
ljóðrænu trúkvæði hans úr Söngvum förumannsins eru
t- d. miklu sterkari. Guðsmóðurkvæði hans í Helsingj-
um (1927) er t. d. of mjög ort eftir hefðbundinni