Kirkjuritið - 01.07.1963, Side 4

Tvær stórhátíðir
Skállioltsliátíðin 21. júlí og HólaliátíSin 25. ágúst voru báð-
ar í tölu mestu kirkjuhátíSa, sem haldnar liafa veriS á íslandi.
Áttu þaS sameiginlegt aS ryfja skýrt upp forna frægS og glæSa
enn vonir um fulla endurreisn stólanna innan skamms tíma.
VeSriS var ekki ákjósanlegt Iivorugan daginn. Rok og rign-
ing aS morgni hins fyrra fagnaSardags, þoka og kuldi hinn síS-
ari. Þótt sól brytist fram á milli skýja, þegar gengiS var til
kirkju í Skálholti og síSan birti yfir öllu, sátu þúsundir manna
lieima, sem baft höfSu liug á aS sækja vígsluna, ef betur hefSi
byrjaS.
Óþarft er bér, enda ekki fært sakir rúmleysis, aS lýsa Skál-
lioltskirkju, telja gjafirnar, sem lienni liafa borizt frá inn-
lendum og erlendum mönnum, né lýsa vígslunni. BlöSin liafa
skýrt rækilega frá þessu öllu. Hitt virSist æskilegt aS í riti
þessu geymist ræSurnar, sem fluttar voru viS vígsluna og allar
víkja aS þeim aSalatriSum, sem liér var um aS ræSa.
Ótal hugir hafa þráS aS Skálholt risi úr rústum og margar
bendur lyft hinni nýju kirkju af grunni, en aSeins Skálliolts-
biskup, sem aSsetur liefur á staSnum, getur gert Iiana aS sannri
dómkirkju og tryggt staSnum aS nýju öndvegislilutverk innan
kirkjunnar og í vitund þjóSarinnar.
HóIaliátíS fór virSulega fram og hin aldna kirkja talaSi sem
fyrr sínu þögla en sterka máli. Hví skyldi liún lengi þitrfa aS
bíSa brúSguma síns? Vígslubiskupsheitið hefur alltaf veriS
vandræSalegt og staSan næsta óljós. Enginn mun þó neita því
nú, sem raunar alltaf liefur veriS viSurkennt, aS NorSlending-
um (og AustfirSingum) er nauSsynlegt aS eiga kirkjulegan
forystumann. Og nú er miklu minni hængur á því en í gamla
daga aS hann sitji á Hólum. Biskup á liann aS vera.