Kirkjuritið - 01.07.1963, Blaðsíða 89

KIIiKJURITIÐ
375
góðir og starfsfúsir kirkjukórar inna af hendi, þaft er mikirt og göfugt starf.
Og þar sem menn þekkja ekki annað' en allt það hezta á þessu sviði, þá
er stundum litið á þetta sein of sjálfsagðan hlut.
Ekki segi ég þetta þó af því, að mér finnist slíkur hugsunarháttur áber-
andi hér hjá okkur, alls ckki. Og kórinn hefur notið drengilegs stuðnings
alinennings hér við áliugamál sín flest, og það her að þakka. Ég segi þetta
uiiklu frekar til að fyrirhyggja slíkan liugsunarhátt og vekja athygli á liinu,
hve kórfélagar leggja yfirleitt mikið á sig og því, sem skiptir mjög miklu
"iáli. Þetta er allt fórnarstarf, fórnarstarf í þjónustu við föður lífsins, við
"ann, sem hefur gefið okkur allt sem við eigum. Og göfugri lmgsjón er
"kki til en að þjóna honum á sem einlægastan og fegurstan liált.
Ég vil því færa kirkjukórnum hjartans þakkir mínar og safnaðarins alls
fyrir gott, göfugt og fórnfúst starf lians uni liðin 20 ór og rcyndar íniklu
lengur óður en stofnaður var reglulegur kór með stjórn og félagslöguin —
"g ég bið Guð að hlessa starf hans um öll ókomin ár.
En mig langar til að minnast um leið á annað afmæli, sem einnig er um
þessar mundir, þótt færri viti um það en hitt.
Það mun liafa verið um þetta leyti árið 1912, að lítill og grannvaxinn,
Ijósliærður 11 ára drengur skundaði glaður og fagnandi götuna suiuian frá
Stefánshænum út í Erlendarhús á söngæfingar. Mér finnst ég sjá hann
fyrir mér með allan hugann við verkefnin og augun tindrandi af gleði
yfir því, að hiMin hafði verið valinn í kirkjnkórinn, sein J)á slarfaði liér,
°g song þar millirödd.
Þennan unga dreng þekkjum við öll. Nafn hans er Eyþór Stefánsson. Gísli
þ«itinn Magnússon þáverandi organisti hér lók liann í kórinn í byrjun jóla-
föstu árið 1912 og það eru því 50 ár, síðan Eyþór fór „að trítla upp á kirkju-
loftið“, eins og liann orðar það stundum sjálfur. Hann var þar fyrst sem
kórfélagi, síðan jafnframt sem aðstoðarorganisti og svo frá árinu 1929, sem
°rganisti kirkjunnar. Og við vitum öll, að þegar kirkjukór Sauðárkróks-
^’rkju er þakkað, þá her þar fyrst að nefna nafn Eyþórs og starf hans.
Hann er maðurinn á hak við kórinn, smiðurinn, sem hefur hyggt upp
starfið með þeiin hæfileikum, sem Guð licfur gefið honum sjálfum og
^órfélögunum.
Ég hygg, að það sé útilokað að finna hetri samstarfsmann fyrir prest-
lun heldur en Eyþór. Ég hef aldrei mætt öðru hjá honuni en því, að liann
v*ri reiðubúinn til hvers sem vera skyldi í starfi sínu, og ætíð fús til að
"íiðla af laugri reynslu sinni. Fyrir þetta er ég þakklátari en orð fá lýst, og
skil vel og sé sannleik orðanna, sein höfð eru eftir séra Helga heituum
Éonráðssyni fyrirrennara mínum, er liann talar um „tríóið“, tríóið, sem
•úlaði aldrei. En það mynduðu auðvitað þeir þrír, séra Helgi, Eyþór og
J°n Þ. Björnsson meðhjólpari.
Fótt er einum vanmáttugum presti dýrmætara en velviljaðir og starfs-
nsir samverkainenn í kirkju og utan. Samverkamenn, sem vita og skilja,
“Ó ef Drottinn byggir ekki húsið, erfiða smiðirnir til ónýtis.
Þegar ég nú lít yfir það, sem ég þekki til þess starfs, sem þú liefur leitt
ler> Eyþór, þó finnst inér scm það muni alltaf hafa verið sókn. Við höf-
11,11 nýlega náð mjög mikilvæg'un áfanga í sókn okkar, er við eigum pípu-