Kirkjuritið - 01.07.1963, Blaðsíða 69

KIIiKJUIUTID
355
um Kúð’ólf í Eimreiðinni árið 1949 gerir Dr. Jón grein í'yrir
sínum skoðunum á þessum efnum. Hann heldur því fram, sem
ég áður hef drepiö á, að mikil bein sigling liafi verið milli
Englands og Normandís annars vegar og fslands um þessar
mundir. Rúðólfur liafi því verið allkunnugur fslandi áður en
hann fór til Noregs. Ég leyfi mér ekki að vefengja skoðanir
dr. Jóns að svo komnu máli. En mér er kunnugt um, að sumar
enskar lieimildir geta aðeins um Noregsför Rúðólfs, en ekki um
fslandsdvöl lians. Er sá misskilningur sennilega af því sprott-
inn, að menn þar ytra blönduðu þessu saman — vissu að Norð-
menn námu ísland og gerðu sér ekki frekar grein fyrir þessu.
Riskupinn, sem fór með Olafi konungi til Noregs, starfaði á
uorsku álirifasvæði öll þessi ár. En hvað sem um þetta má
segja, þá er víst, að ensk menningaráhrif voru miklu ineiri hér,
en okkur flesta liefur grunað til þessa. Dr. Jón heilinn Jó-
kannesson prófessor, sá merki sagnfræðingur, viðurkennir þetta
fyllilega í íslendingasögu sinni.
Hvers vegna Rúðólfur valdi Bæ sem aðsetur framar öðrum
stöðum í Borgarfirði kann ég ekki um að dæma. En staður-
inn var hentugur á marga lund. Bær er í miðju liéraði, það
mun hafa ráðið mestu. Leiðir að Bæ voru frekar ógreiðar —
SVO að þar þótti gott til varna, ef óvinir vildu sækja að. Dr.
Jón Stefánsson heldur því fram, að orðsendingar hafi farið
niilli Rúðólfs og borgfirzkra liöfðingja, áður en hann kom til
landsins. Hafa þá þessir höfðingjar húið Rúðólfi stað í Bæ,
Bætt þar húsakynni o. fl. Þykir mér ekki ólíklegt, að þetta sé
'étt. Rúðólfur kom út í Hvítá og frétti þá livar lionum væri
Búinn staður. Hann gat því lialdið bcint að Bæ. Og nú var
starfið liafið í Bæ. Skóli var settur á laggir. Synir vinveittra
köfðingja og aðrir gegnir og áhugasamir ungir menn sóttu
skólann. Norræna tungu talaði Rúðólfur án efa til fullnustu
eftir 10—15 ára dvöl í Noregi. Hefur því starfið að þessu leyti
verið auðvelt þegar frá uppliafi.
En fyrsti skólameistarinn á Islandi og samkennarar lians
liufa þó átt við ýmsa örðugleika að etja. Letur Islendinga voru
fúnirnar. Þær urðu ekki notaðar við kennslu. I þær vantaði
yniis nauðsynleg liljóðtákn. Latneskt letur dugði heldur ekki
llI fulls nema á sviði þeirrar tungu sjálfrar. Ef rita átti á nor-