Kirkjuritið - 01.07.1963, Side 7

KIRKJURITIÐ
293
vígðu hvert altari og hverja sál á landi hér. Þegar öll ytri veg-
semd þessa staðar var fallin, „allt eins og blómstrið eina“, flutti
sálmurinn, sem hér var sunginn fyrst yfir látins moldum, sigur-
orð lífsins við hverja gröf á Islandi kynslóð eftir kynslóð. Þeg-
ar litla, snauða kirkjan, hin síðasta hér, riðaði gisin og fúin á
grunni sínum, geymdi hún undir gólfi letur á steini, ritninguna,
sem Jón Vídalín lét klappa á legstein sinn: „Guðs heilaga orð
stendur stöðugt eilíflega. Grasið visnar, blómin fölna, svo hverf-
ur heimsins prýði, en Guðs lieilaga orð stendur stöðugt eilíf-
lega“. Og meðan grösin spruttu og féllu á eyðirústum Skálholts-
staðar var bókin hans í liverju liúsi á Islandi og orð hans á
vörum almúgans, greypt í hjarta þjóðarinnar. Skálholt er meira
en minningin, hærra en sagan. Þar var höfuðstaður þjóðar, sem
nálega var fallin sjálf, og þá eyddist hann, en ljósið fyrir kirkj-
unni gat ekki liorfið sýnum meðan nokkurt íslenzkt auga var
heilt. Vér sáum hingað marga nótt og ljósið bað um líf, nýja
kveiki, nýjan vita lianda sér, lianda þjóðinni, á helgurn, fölln-
um liöfuðstað. Og stundin er komin, Skálholt er að sigra. Hef jið
gleðisöng, lirópið fagnaðaróp allar í einu, þér eyðirústir. Heilög
Péturskirkja í Skálliolti er endurreist, vegsamleg álitum, og
mun framvegis lofa sinn meistara og alla, sem að henni liafa
unnið og hana sæmt með ágætum gjöfum. Ekki metumst vér
við aðra um vegsemd mannlegra verka. Hér voru fyrr meiri
kirkjur og meira búnar en þessi er, þótt í sjálfri þessari bygg-
ingu og meðal nýrra muna hér séu fágætir dýrgripir. Án alls
samanburðar er óhætt að segja, að vor kynslóð hefur hækkað
sína vegsemd, lífs og liðin, með þessu verki. Svo taka aðrar
kynslóðir við. Skálliolt liorfir í aldir fram. Og enn er það ljósið
fyrir kirkjunni, sem er auður þessa staðar. Ég mun fylla hús
þetta dýrð, segir Drottinn. Hin síðari dýrð þessa musteris mun
meiri verða en liin fyrri var. Vér þiggjum þetta fyrirlieit í auð-
mjúkri tilbeiðslu. Og allar eyðirústir á Skálholtsstað taka undir,
allt, sem andleg móðir allra vígðra húsa á Islandi liefur af sér
fætt tekur undir. Vér erurn gæfumenn að liafa mátt liefja það
verk hér, sem ókomnar aldir munu fram lialda. Og Drottinn,
sem fyrirlieitið gefur hann er sá, sem alltaf ætlar oss meira en
vér sjáum fyrir, alltaf á meira að gefa en vér höfum þegið eða
kunnum að vona. Hin síðari dýrð þjóðarhelgidómsins mun
nieÍLÍ verða en liin fyrri var. 1 þessu morgunskini stendur Skál-