Kirkjuritið - 01.07.1963, Síða 37

KIRKJURITIÐ
323
en endranær og þá Jiaft það í liuga, að vér gætuni verið hér
saman í náðum á þessum lielga stað, notið' þess að vera hér í
þessum aldna helgidómi og á vígðum moldum Hólastaðar,
niættum eiga einliverjar frjálsar sainverustundir hver með
öðrum milli dagskrárliða og haft sameiginlegt lielgiliald hér í
kirkjunni. Vér þyrftum, íslenzkir preslar, að liafa fleiri tæki-
læri til slíkra samfunda. Umræður um ytri og innri málefni
kirkjunnar eru nauðsynlegar og synódan liefur að lögum sína
aðíld og ályktunarskyldu í mikilvægum efnum, auk þess sem
kún getur liaft mikilsverða áhrifaaðstöðu. En eigi getur lijá því
farið, að liið nýstofnaða kirkjuþing hafi einliver áhrif á umsvif
synódunnar, þó að vart sé að fullu fyrir séð, á livern veg það
verður, þar eð það starfstæki kirkjunnar cr enn á mótunarstigi.
Vér megum aðeins gæta þess, að liinar ytri tilfæringar, yfir-
nyggingin, vaxi ekki um of eða yfir sig og sói ekki tíma og
kröftum um það fram, sem svarar mögulegum, jákvæðum
arangri. En Jivað sem því líður, þá má það aldrei gleymast,
að vígstaða þeirrar stofnunar, sem vér þjónum, aðstaða liennar
1 kelgu starfi og liaráltu, ræðst fyrst og fremst liið innra með
°ss sjálfum. Vér, sem erum kallaðir til trúarlegrar forustu og
leiðsagnar, megum ekki gleyma því, að Jiið trúarlega uppeldi
íl sjálfum oss, ævilangt, trúarlegt uppeldi, er fyrsta skyldan
yið þjóð og kirkju og Drottin sjálfan. Vér þyrftum að vera oftar
Si*nian til þess eins að biðja, sitja við fætur meistarans, Jiugleiða
keilög sannindi trúar vorrar, endurskoða og endurnýja liug og
vilja. Og til slíkrar samveru eru engir staðir betur fallnir en
l'in liæstu Jielgisetur tvö, Skálliolt og Hólar. Ég er að vona, að
ekki Jíði langir tímar þar til aðstaða verður orðin ákjósanleg
1 Skálholti lil móta af þessu tagi, svo að unnt verði að efna þar
111 námsskeiða fyrir presta með fyrirlestrum í guðfræði og um
starfræn, kirkjuleg viðfangsefni og dagskrármál, en fyrst og
ii'einst með álierzlu á trúarlega uppbyggingu, íliugun Guðs orðs
°b þátttöku í reglubundnu lielgilialdi. Þetta verður einn lið-
"'inn í margþættu hlulverki Skálliolts, sem kirkjan hefur nú
tengið í sínar hendur og það lít ég á sem undursamlega náðar-
Hjöf frá Guði. Þar liefur kirkjunni verið gefið tækifæri, sem
felur í sér óyfirsjáanlega dýrmæta möguleika. En ábyrgð fylgir
hverri gjöf, stór ábyrgð mikilli náð, og ég bið yður, bræður
mínir, að muna eftir Skálliolti í bænum yðar. Það þarf að