Kirkjuritið - 01.07.1963, Qupperneq 65

Séra Einar GuSnason:
Rúðólfur biskup í Bæ
Þegar krislni var iiigtekin á AIJ)ingi árið 1000, var kristimi
siðnr enn í minnihluta liér á landi. Hinir fyrstu sannanlegu
byggjendur landsins, Paparnir, voru kristnir, enda fyrir ])á eina
sök liingað komnir. En Papar hurfu á brott eða voru liraktir
úr landi, er forfeður okkar tóku að festa hér byggð. Nokkrir
landnámsmanna voru kristnir, en afkomendur þeirra týndu
margir trúnni, er stundir liðu, svo sem afkomendur Unnar
djúpúðgu sanna bezt. Kristnin dó þó ekki úl í landinu. Hún
lifði meðal fárra. Gleggst dæmi þessa eru afkomendur Ketils
fíflska á Kirkjubæ á Síðu. En á þeim stað |)ótti sem heiðnir
menn fengju ekki þrifizt.
En ])ótt heiðni væri ríkjandi í landinu á 10. öld, þá var livort
Geggja, að áhrif liennar fóru dvínandi sem og hitt, að flestir
binna betur vitandi þekktu til hins nýja siðar og vissu, að
bann fór sigurför land úr landi og nálgaðist óðum. Þeir vissu,
nð ef Norðurlönd og þá sér í lagi Noregur tækju við kristni,
blyti Island að gera hið sama. Sú varð og raunin. Við aldarlok
komu hingað kristniboðar og kristinn konungur, Ólafur
Tryggvason, tók völd í Noregi. Allir máttu nú vita að liverju
fór. Þrátt fyrir allharða mótspyrnu var kristnin lögfest. Merki-
leg samþykkt það og einstæð.
„Þar stóð hann Þorgeir á ])ingi,
er við trúnni var tekið af lýði“.
„Það er uppliaf laga vorra, að liver maður á Islandi, meiri og
Hiinni, skal vera kristinn og skírn taka“. Með þessum orðurn
bóf Þorgeir Ljósvetningagoði sinn fræga úrskurð, sem að sjálf-
sögðu var síðan staðfestur af lögréttu. Án skírnar var engin