Kirkjuritið - 01.12.1971, Blaðsíða 18

kennarctskóla þar strax um haustið.
Hann erfði þetta eftir mig og naut
síðan sömu hjólpsemi hjó þeim Slots-
vik-hjónum.
Stormkviða — og veSri slotar
Örðugt verður að útmóla svo mynd
þeirra Ólafs og Herborgar þarna í
stofunni ó Ásvallagötu, að ókunnugir
sjói nokkuð, sem þeim er líkt. Ég
man vel Ólaf fró því að ég só hann
fyrst. Þó var hann nýkominn heim
með alla fjölskylduna, en ég var
piltungur innan við fermingu ó fundi
í stóra salnum í K.F.U.M. Ólafur kom
til þess að sýna okkur kvikmyndir
fró Kína og segja okkur fró kristni-
boðinu. Só fundur varð mikil lífs-
reynsla. Þó var það ekki daglegt
brauð, að börn ó íslandi sœju hungur,
örkuml og margs kyns böl fjarlœgra
þjóða ó myndum. Fótœkt þekktist að
vísu dólítið í þó daga, en ólík var
hún fótœkt heiðingjanna ó mynd-
unum. Ólafur var aftur ó móti slíkur
maður, að ég hafði aldrei séð nokk-
urn mann svo bjartan yfirlitum. Rödd
hans var einnig björt, og hún heyrð-
ist svo klingjandi vel. Hreimurinn var
dólítið annarlegur. Það gerið frósögn-
ina enn nýstórlegri. Og allt logaði I
góska og fjöri. Ólafur talaði og söng
meira að segja ó kínversku, hló og
brosti, — og brosið var svo fallegt.
Þó gat jafnvel ungum drengjum ekki
dulizt, að undir þessu öllu logaði ann-
ar eldur heitari. Það var þróin eftir
frelsun heiðingjanna blönduð djúpri
sorginni yfir böli þeirra og hörmung-
um.
16
Á þeim fundi kom einhver hin
fyrsta og óreiðanlega hin ferskasta
og mesta síormkviða utan úr víðt'
veröldinni inn í llf eins Reykjavíkat
drengs.
Nú er Ólafur hins vegar tekinn 0
eldast. Dagsverk hans er orðið mikið-
Hórið var að vísu löngu mjallhvítt
gœddi hann virðuleik umfram aðta
menn. Þó er hann allra manna h°g
vœrastur, og mér sýnist hann hljóðar'
og auðmjúkari með hverju óri, se<ri
líður. Þegar hann kom til dyrann0
ó móti okkur prestum tveim, tala
hann ó þó leið, að við vœrum a
sýna þeim hjónum heiður mikinn me
komu okkar. Það var líkt og hanl1
hefði enga hugmynd um, hverja vir
ing slíkir heimaalningar bera fyr'r
öldungunum í húsi Drottins, þeirn'
sem þar að auki hafa erfiðað m®'rö
ó akrinum en flestir hinna.
En brosið Ólafs er ennþó jafn h'ý
og fallegt. Enginn brosir hlýrra nema
ef vera skyldi hún Herborg. ^v.
gleymir enginn, sem séð hefir. 'ý'sS
ég ekki fró barnsaldri með óbrigðan
legri vissu, hver hún er og hvað han
hefur til brunns að bera, þegar
miðlar öðrum af þekking sinni,
reynslu og trú, þó cetti ég enn
hóf
lífs-
dað
örðugt með að trúa því, að hún va3r
ekki hefðarkona, sem alið hefði ol .
sinn meðal tigins fólks — öldung'
fjarri öllum heiðingjum. *
Fram að þessu hefur Ólafur +a 1°
af þvl kyrrlœti, sem honum er
tamt, fró því að aldur fcerðist ý ^
hann og heilsa tók að bila. Þega
hann minnist velgjörðarmanna s'nnCV
sem hann nefnir svo, þeirra se^
Magnúsar ó Gilsbakka og Slotsvl
A