Kirkjuritið - 01.12.1971, Síða 71

Orðabelgur
móðirin
Það
I KVÍ, KVÍ — EÐA KRISTINN DÓMUR
bor til
*sland' " ný^undu e^' alls fyrir löngu á
Qg að bjón kröfðust fébóta sökum þess,
Upphe,rn. bafði verið synjað um eyðingu fósturs.
þ ' m rnilljónum. En ekki fara sögur
befð
er
það, sem þeim fœddist,
^V|' hvort ba... ,_____, ____ r„_____________,
kosið vera ófœtt, né heldur, hvort það
jjQg ^e‘rn vitsmunum, sem síðar muni gera
Drottj 0Pn um vilja og óskir foreldra sinna.
Inn líti þar ti| me5 miskunn sinni.
nareistj
Qð lík' nU Um fóstureVðin9ar- K°nur/
fyrjr Jn^urn sumar orðnar mœður, ganga fram
skjÖldu
og krefjast fullkomins sjólfsvalds
um |íf
bcett' dauða afkvœma sinna. Engir em-
þjn skulu þar um fjalla. Nýkjörnir al-
^rumvö16^0 Ve*ta Þeirn fulltingi og bera fram
me§ h rp ° Þin9i. Sú öld, sem hér gekk í garð
Að vj ristnitöku, virðist með öðrum orðum liðin.
í fyrs^ Var þá barnaútburður leyfður á laun
ingar U ^er böfum þó lengst af síðan, íslend-
niQn^ Vanizt við þá hugsun, að ekki skyldi
serTl . e^ða °g það eins, þótt í hlut œtti barn,
$em t i ^ Vœr' ^ fátœktar, eða gamalmenni,
Er '^!tils virtist lifa.
köl|Urn ° sv° k°mi5, að þeir menn, sem vér
og iðkað hafa og iðka enn
ar í rna °9 gamalmenna, standi oss fram-
fl°kksbr ^f fil vill voru þeir Hitler og
scejr i ur bans þá framsýnir menn og raun-
ekl'i °**u er á botninn hvolft? Þeir báru
þeirra 'n^u fyrir iifi vangefinna, geðsjúkra og
settu uSern ^er eru kallaðir öryrkjar. Slíkt fólk
Þeir ekki
k<
omi§ - -, . —
þeir { eir,hverjum brögðum. Nú, og hafi
reynzt réttsýnir og framsýnir, er oss
vetur, vœri því ekki undan
þá
mi"|óni
ón' ^etra dœma varlega um þœr sex
Kunna eUL^'n®a' sem fýndu l'fi ' gasklefum?
Er ekk' l ' vera rak °9 framsýni í slíku?
fiálfum'
bezt.
Qð sá ráði, sem mest veit af
n°nn
trúl
°9 valdið hefur? Sína velferð þekkir
e9a bezt.
Ekki veit ég, lesandi góður, hvort þú hefur
kynnzt af eigin raun því lífi, sem lifað er t. d. á
Sólheimum í Grímsnesi, í Skálatúni í Mosfells-
sveit eða sums staðar á sjúkrahúsum. Þótt lítið
hafi ég sjálfur séð, er það þó nóg til þess, að
ég þori að fullyrða um það líf: Ekki er það
óverðugra en líf annarra manna. Gleði er þar
ekki minni, en stundum þó miklu hreinni. Vonir
eru þar nógar, einnig kœrleikur og sakleysi.
Víst eru þar sorgir, stundum djúpar og sárar.
En hvað vœri líf án sorga? Nokkuð hef ég
einnig kynnzt hugsun og rökum þeirra manna,
sem hvað harðast urðu að berjast fyrir lífi
slíkra í ríki Hitlers. Af slíku er ég vissulega
bundinn bœði í samvizku og sannfœringu. Þó
skiptir það þig engu og mig litlu hjá öðru,
sem er öllu meira vert.
Hver vill lifa? Hver á rétt á lífi? Hver skal
úrskurða?
Kristinn maður þarf ekki að spyrja slíks.
Aðeins eitt svar er honum gefið: Þú skalt ekki
mann deyða. — Allt annað er heiðinn dómur.
Einskis manns lífi er honum heimilt að fórna
nema eigin lífi fyrir aðra. Sjálfur er hann eign
þess, sem gaf líf sitt til lausnargjalds fyrir
marga.
Varla mun kunnugt, hversu mörg börn íslenzk
láta líf sitt af manna völdum árlega í móður-
kviði. Nágrannar vorir og frœndur, Norðmenn,
telja varlega áœtlað, að hjá þeim sé grandað
um 15.000 fóstrum á ári, löglega og ólöglega.
Sé það rétt, er í Noregi grandað um 150.000
mannslífum með þessum hœtti á hverjum tíu
árum. Bent er á, að 10.000 Norðmenn hafi
fallið á fimm árum í heimsstyrjöldinni síðari.
Samanburður talnanna er íhugunarverður. Þó má
telja víst, að aðrar þjóðir standi Norðmönnum
framar í drápi ófœddra barna.
Frá Danmörku bárust þœr fregnir á liðnu
sumri, að þar hefðu lœknar verið að framkvœma
fóstureyðingu hjá ungri konu að löglegum
69